0
iH
h
i
I
r
t
l
t
1
r
op
‘i'\
n
eg
oe
iig
I
1
on
em
de
el-
i
i
i
I
n
e
e
n
n
it
>r
e
Maryland..1!
»K
Bj
dt
êd
;m
iS-
ht
:e
n.
t*
re
et
el
Ie
tn
tt
Is
e
>1
i)
e
i-
S
van „d r
een heilig
aan den horizon begon
NOG EEN BEELD UIT DE FILM „DE AARDE”. De boer in Rusland werkte op zijn land
'olmens voorvaderlijke wijze. Men ziet hier, hoe hij ploegde Letterlijk in het zweet zijns aanschijns
duwde hij het kouter door de weerbarstige aarde.
en ging als een beschon-
de schijnwerpers, waar- uitkijk, zonder pet, met verwaaide haren en
den nacht af te zoeken. De doodsbleek gezicht. Bijna dreigend keken zijn
bereiktoogen in de verte, als wilde hij verder zien dan
RUSSISCHE BOEREN, zooals zij worden voorgesteld in de film „De aarde",
angst
De sterren werden bleeker, langzaam maakten
de toppen van de masten zich los uit den
nacht, de hemel trok hooger en hooger, tot hij
zich in de ochtendschemering met een teeren,
rosen gloed aan den horizon begon af te
teekenen.
Karei stond nog steeds onbeweeglijk op den
uitkijk, zonder pet, met verwaaide haren
Jan: ..Laten we toch niet zoo hard loopen,
Piet! We hebben nog zeven kilometer voor den
boeg!”
Piet: „Juist, en die wilde ik hebben afgelegd
voor ik moe word1
een rolprent van
het boerenleven in Rusland. De hier weergegeven landlieden zijn het echte type van den con
servatieven Russischen boer.
klonk de stem van den dekofficier: „Hallo, mar
conist, wat is er dan? Waarom spreek je niet?”
Mechanisch herhaalde Karei de opgenomen
teekens en den waarschijnlijk verminkten naam
van het verongelukte schip „Mary..1.a.
Het was alsof plotseling een ijskoude hand
zich om zijn hart legde. „MaryMaryland...
Allemachtig!!! Lena, Lena, mijn meisje, mijn
liefste, mijn allesHeer in den hemel, help
mijMary
Als waanzinnig rukte Karei weer den hoorn
van de telefoon. „Wat moet ik antwoorden
Komt de „Schwerin” te hulpmoet ik sei
nenvroeg hij den dekofficier.
,!We zetten er reeds koers heenvraag,
hoe lang ze zich nog drijvend kunnen houden."
Karei wankelt. Zijn rechter hand beweegt den
sleutel van den zender, steeds weer en weer
roept hij. zendt dé noodlotsvraag den aether
inGeen antwoordGeen verder ver
zoek om hulpSlechts een reeks vragen en
aanroepen van andere schepen, die ook het
vreeselijke „S.O.S." gehoord hebben
Als een standbeeld zit Karei voor zijn appa
raat. zijn handen en mond doen slechts auto
matisch dienst. Zijn armen en beenen wegen als
lood, en het is hem alsof zijn hersens zullen
springen
Zijn starende oogen zien op den vloer van
zijn hut een groote, witte vlekden brief
van zijn meisje. Hij kan er zijn oogen niet van
losmakenhet papier neemt vormen aan...
een paar blauwe oogen, waarin wilde
schittert als in koortsdroom... Met ’n schreeuw
springt hij overeindin de deur staat de
kapitein.
„Kerel, wat zie je eruit! Heeft het je zóó
aangegrepen?"
„KapiteinMary.
dat schip is mijn meisje
Karei werd afgelost,
kene naar boven, naar
mee men bezig was
aangegeven plaats was bijna
de scheidingslijn tusschen den hemel en de zee.
Geen woord had hij tegen de andere man
schappen gezegd, en schuw naar hem kijkend
fluisterden de mannen onder elkaar, die de
schijnwerpers bediend hadden en die nu de sein
vlaggen gereed hielden. Nu gleed de eerste
zonnestraal over het dek, én een der mannen
wees zwijgend naar Kareis hoofd: een centi
meter breede streng grijze haren lag tusschen
de andere blonde haren.
„BootBakboord
Als een electrische schok deed deze uitroep
de heele bemanning, uitgeput door het uren
lange, zenuwsloopende zoeken, naar den linker
kant van het schip ijlen. Karei was geweldig
geschrokken. Als door een inwendige macht ge
dreven, liep hij naar voren, naar den boeg van
het schip. Leunend over de verschansing keek
hij onafgebroken, zonder zich te verroeren, door
zijn kijker naar de steeds grooter wordende
sloep. Plotseling ontglipte de kijker aan zijn
handen en viel hij als een blok bewusteloos
neer.
Hij had alleen maar gekeken of-ie Lena in de
sloep kon ontdekken, en plotseling den naam
van het verongelukte schip op de sloep zien
staan: „Mary Lans", t Was gelukkig een an
dere, alleen maar een erop gelijkende naam
Een hevige zenuwuitputting wierp hem op het
ziekbed, en eerst weken na den ongeluksnacht
kon hij het beroemde Suikerbrood op de reede
van Rio de Janeiro van uit zee zien te voor
schijn komen
De grijze streep in het blonde haar
Karei”, is echter steeds voor Lena
aandenken gebleven
