VOOR ONZE
LEZERESSEN
JJ
NIET
1
oei
we
bru
gei
In
en
zee
die
evt
wij
tel<
koi
I
ijzt
het
Pel
te
WAAROM VROUWEN
SLAGEN
Twee elegante modellen, die de slanke lijn accentueeren
De;
wri
die
stij
ge'
wc
ter
vol
me
zo<
we
ree
eer
bij'
Ka
Zc
vai
kni
zal
oo<
te
hel
1
var
hai
Hij
no<
nie
een leven,, dat zich
van haar huis,
trotsch op, dat zij
geweest dan het
uit dien tijd
handwerkte!
intelligente, zakelijke vrouw! Intelligentie is niet
onze sterkste eigenschap en wij begaan een
grove vergissing, indien wij haar als hoeksteen
gebruiken om er ons levensgeluk op te bouwen!
Misschien is dit wel de grootste reden, waar
om wij, vrouwen, niet slagen in het leven, zoo-
als dit thans- door ons zelf is vervormd. Wij
hebben onze beste en sterkste wapenrusting
over boord moeten gooien toen wij ons
volle leven wierpen. Ik geef toe, dat wij ons
verveelden thuis; dat we onze pannen en onze
handwerkjes niet meer konden zien zonder een
gevoel van afkeer; dat we wat méér wilden zijn
wat nuttigers vooral dan een pop, die
door een toegewijden echtgenoot werd vertroe
teld. We wilden meer prestige! En we krègen
dit ook. Maarwe verloren tegelijkertijd
ook heel wat prestige. We werden „kameraad”
inplaats van verloofde of echtgenoote! En ik
geloof niet, dat dit een goede ruil is geweest!
Of denkt men van wél?
Vrouwen slagen niet in het huiselijk en zaken
leven tegelijk, omdat zij, wanneer zij in het
zakenleven willen slagen, de rechten van haar
sexe er aan moeten opofferen. Ze moeten
logica en verstand stellen in de plaats van aan
trekkelijkheid, van zachtheidtwee eigen-
Maar zij slagen wél, zullen sommigen zeggen!
Maar zij slagen niét, stel ik er tegenover. Ter
wijl een man tegelijk een uitstekend zakenman
en een goed huisvader kan zijn, heeft een vrouw
zelden succes wanneer zij zich in twee rich
tingen tracht te ontplooien. Of zij slaagt in één
er van, óf zij mislukt in beiden. Maar nooit heeft
zij met beiden hetzelfde succes als de man.
De vrouw heeft zich altijd bepaald tot het
volbrengen van een taak binnenshuis. Zij was
het, die het huis van haar man tot een „thuis”
voor hem maakte, die zorgde voor het welzijn
van haar echtgenoot en haar kinderen, en die
zich niets aantrok van hetgeen er buiten, in de
wereld, omging. En als zoodanig heeft zij altijd
succes gehad, tot eenige jaren geleden, toen zij
begon, evenals de man, haar leven twee
richtingen uit te stuwen. Het meisje en de vrouw
van veertig, vijftig en meer jaren geleden, deed
precies wat haar grootmoeder altijd had ge
daan: ze leidde wat men noemde een echt vrou
welijk leven, dat wil zeggen
afspeelde binnen de grenzen
Mijn overgrootmoeder ging er
in dertig jaar niet verder was
hekje van haar tuin! De vrouw
kookte, stofte kamers, naaide en
En alles ging goed, tot zij opeens in haar huis
een gevangenis begon te zien. Tot zij jaloersch
werd op haar broer en haar man, die „in het
volle leven stonden", terwijl zij van dat leven
zoo goed als onkundig bleef. Toen begingen
we de vergissing: we gingen tusschen twee stoe
len zitten!
Tot dan toe was de vrouw in huis zooiets als
een pop geweest, die door den man werd ge
liefkoosd en verwend. Men had haar vereerd,
haar bescnermd; men had een kind in haar ge
zien, dat men nooit hard of ruw mocht toe
spreken. En de vrouw had het zich laten wel
gevallen; wat had zij anders moeten doen?
Maar in het zakenleven kan men geen pop,
geen kind zijn en daar wordt men niet toege
sproken met lieve woordjes! In het zakenleven
moet de vrouw in letterlijken zin haar „man
staan! Er zijn er, die dit inderdaad doen, maar...
de man, die in de vrouw nog steeds een voor
werp van vereering ziet, die innerlijk nog steeds
overtuigd is, dat hij de vrouw dient te bescher
men, hij ziet niet graag, dat zij zoo „zakelijk
doet”! De vrouw is er om aangebeden, vereerd
en... beschermd te worden, denkt hij nog
steeds! Zaken-instinct acht hij in haar mis
plaatst! „Zakenman” en „vrouw”, deze twee
begrippen vermag de man nog niet te verbinden,
nog niet te. concentreeren in één persoon! En
eerlijk, we mógen ook niet van hem verlangen,
dat hij dit doen zal! Zijn opvoeding is er even
min naar als de onze oorspronkelijk althans!
Ofschoon hij haar als collega kan bewonderen,
voelt hij toch, dat zij als vrouw van haar voet
stuk, waarop hij haar zelf in den loop der tijden
had geplaatst, moet afstappen. Hij kan een
„zakenman” niet aanbidden; hij kan niet haar
beschermer zijn!”
Wanneer hij over deze moeilijkheid heenstapt
en een zakenvrouw tot zijn verloofde, tot zijn
echtgenoote kiest... wel, dan zal hij in acht van
de tien gevallen tot de conclusie komen een
fout te hebben begaan! Niet dat men haar
daarvan de schüld mag geven en hem eigen
lijk evenmin! maar het is nu eenmaal een
feit, dat een „dwaas, lief vrouwtje" haar man
op den duur meer zal kunnen boeien dan een
schappen, die geen man kan nalaten in een
vrouw te waardeeren en.te missen, wanneer
zij ze niet bezit, of althans niet toont! Daarom:
indien we zakelijk een succes willen zijn, zullen
we onze echt-vrouwelijke eigenschappen moeten
over boord gooien. En een vrouw zonder huise
lijke eigenschappen zal een man niet licht tot
zijn vrouw kiezen. En doet hij het toch, wel,
dan zullen in de meeste gevallen beiden hun
verbintenis betreuren. Hij. omdat hij zich een
vrouw eigenlijk anders had gedroomd, zij om
dat zij of haar „zakenleven er aan zal moeten
geven óf anderen personeel zal moeten
toestaan een „thuis" voor haar man te schep-
in het pen. En ik geloof niet, dat er één vrouw be
staat. die zich gelukkig kan voelen indien zij
weet, dat haar man niet haar, maar een ander
dankbaar is, voor een gezellig „home".
Terugkeeren dan tot het „huiselijk" leven van
onze grootmoeders zoodra we getrouwd zijn?
Misschien was dat het beste, omdat we dan
niet hoefden te dulden dat n ander voor onzen
man doet, wat wij wie zal het ontkennen?
zelf voor hem willen doen. Maarhoevelen
van ons zullen nog kunnen terugkeeren? Eerlijk:
ik geloof niet velen. De meerderheid van ons
kan in haar huiselijke plichten alleen niet
meer volkomen voldoening vinden en zoo...
ondervinden we iederen dag, dat we er toch
eigenlijk niet gelukkiger op zijn geworden, toen
we hoe kort is t eigenlijk nog maar geleden!
onze persoonlijkheid hebben gesplitst en be
gonnen ons in twee richtingen te ontplooien!