n
X/OOP ONZE
Lezeressen
If!
H
1
jk
l
DE INVITATIE
inderdaad naar
jullie op
genomen,
toch eens
liefste, dat
en ik moeten dan
anderen keer heel
h
een idee. Snel
mevrouw Jansen me-
No. 834683. Gekleede namidfragjapon van fluweel, laken,
stof of zijde, met groot vest, kraag en manchetten van
lichte zijde. Verkrijgbaar in bustematen 90, 95, 100, 105,
110 of 120 cM. Benoodigd 85 cM. breed fluweel 41/2 a 5 M.
No. 835673. Smaakvolle avondjapon met los jasje, te maken
van kant of georgette. Verkrijgbaar in bustematen 90, 95,
100 cM. Benoodigd van'90 cM. breede stof 5.25 M., smal
puntje 10 M.
Van deze afbeeldingen, die met toestemming der firma
Weldon Ltd. te Londen zijn gereproduceerd, zijn
franco p. p. geknipte patronen verkrijgbaar tegen
toezending van f 0.75 en vermelding van het No., aan
mevr. Milly Simons, 2e Schuytstr. 261, Den Haag.
óf!” riep mevrouw Meijer uit en
heele mode-show bij elkaar,
was het verslag van de
Toen zei mevrouw
evrouw Jansen belde bij mevrouw Meijer
en wenschte haar geluk met heur ver-
jaardag.
Toen zij een uur later niets onaangenaams
meer wisten te zeggen van hun wederzijdsche
kennissen! zei mevrouw Meijer:
„Zeg eens, Jetty, je moet ééns een Zondagje
bij ons komen en dan je man meebrengen. Dat
zouden we toch zóóóó leuk vinden!”
„Graag, Dolly,” zei mevrouw Jansen. „Aan
staanden Zondag misschien?"
„Aanstaanden Zondag? Neen,
gaat jammer genoeg niet. Jan
zelf uit, weet je. Maar een
graag!”
„Nou, dan de week daarop? vroeg mevrouw
Jansen.
„Ik ben bang, dat dit ook moeilijk gaan zal.
Dan moet Jan, geloof ik, met de Zangvereni
ging ergens gaan zingen. Dat is zijn eenige af
leiding. Maar op een anderen Zondag zijn jullie
héél erg welkom. Nou, tot ziens dus. Jetty.”
Op deze manier waren de Jansens al wel
twintig keer een dagje bij de Meijers op hun
villa'tje in de voorstad te visite gevraagd. Ze
hadden de invitaties nooit ernstig
maar nu beslootmevrouw Jansen er
gevolg aan te geven.
Den eerstvolgenden keer, dat mevrouw
Meijer en mevrouw Jansen elkaar door de
telefoon spraken, kwam mevrouw Meijer weer
als gewoonlijk met haar:
„Zeg eens. Jetty, je moet eens een Zondagje
bij ons komen en dan je man meebrengen. Dat
zouden we toch zóóóó leuk vinden.”
„Graag, Dolly," zei mevrouw Jansen. „Ik
heb juist met Dick afgesproken, om
een Zondagje eens te overvallen.
„Dat zou leuk zijn!” riep mevrouw Meijer
uit. „Maar dan moeten jullie niet aanstaanden
Zondag komen. Dan moeten wij naar mijn
zwager, want die is dan jarig, weet je. We
vinden het heelemaal niet prettig maar we
kunnen er niet van buiten. Enfin, je be
grijpt het!”
„En den daaropvolgenden Zondag moet je
man zeker met de Zangvereeniging gaan zin
gen?” vroeg mevrouw Jansen.
„Tja,” zei mevrouw Meijer. „Jammer ge
noeg wél. Ik heb hem maar zelden een dag
voor mij. Doch het is de eenige afleiding, die
hij heeft. Misschien komen jullie echter eens
op een anderen Zondag? Je weet, hoe welkom
je ons zult zijn. Nou, tot ziens dus, kind. De
groeten aan je man!”
Den eerstvolgenden Zondag stonden mijnheer
en mevrouw Jansen om kwart over twaalf voor
het villa’tje van de Meijers. Luid en aanhoudend
belden zij, maar er werd niet opengedaan. Ook
niet, toen zij op de ruiten tikten en er later
zelfs op bonsden.
Eindelijk, toen het duidelijk was, dat ze niet
binnen zouden komen en ze op het punt ston
den maar weg te gaan, zei mevrouw Jansen
tegen haar man: „We hebben hen tóch ver
keerd beoordeeld. Ze schijnen
haar zwager te zijn.”
En langzaam verwijderden zij zich. Maar
toen kreeg mijnheer Jansen
draaide hij zich om en juist! hij ontdekte
twee bleeke gezichten, die schichtig achter de
gordijnen verdwenen.
Des Maandags belde
vrouw Meijer op.
„En, was het gezellig bij je zwager?” vroeg
ze onschuldig.
„Ongeloofelijk vervelend,” zei mevrouw
Meijer. „We waren veel liever thuis gebleven
om een dagje gezellig met jullie samen te zijn.”
„Ja, ja,” zei mevrouw Jansen. „Waren er
aardige toiletjes?”
„Nou, en
fantaseerde een
Na twintig minuten
mode-show ten einde.
Jansen: „Hoe was het diner?”
„Heel goed," antwoordde mevrouw Meijer.
En een kwartier later had zij een vierde deel
van haar kookboek opgezegd.
Daarop zei mevrouw Jansen:
„We hebben elkaar in langen tijd niet ge
sproken. Aanstaanden Zondag geven wij een
klein dineetje voor onze kennissen. Zou jij ook
kunnen komen? Op je man mogen we zeker
niet rekenen, want die zal wel weer moeten
gaan zingen, hè?”
„Hartelijk bedankt, Jetty,” zei mevrouw
Meijer, prettig-verrast. „Jan kan het echter wel
zóó schikken, dat hij kan meekomen.”
Den volgenden Zondag, tegen dinertijd, be
vonden mijnheer en mevrouw Meijer zich voor
de huisdeur der Jansens. Mijnheer Meijer had
zijn smoking aan en zijn hoogen hoed op. Me
vrouw Meijer was eveneens in grand gala.
Toen zij twintig minuten lang in verschillend
tempo en rhythme op de electrische schel had
den gedrukt, zonder dat de deur werd geopend,
kregen zij een alleronaangenaamst vermoeden.
Mijnheer Meijer onderdrukte slechts met de
grootste moeite een leelijk krachtwoord en me
vrouw Meijer stond het huilen nadei; dan het
lachen toen zij aan haar ondulatie dacht, waar
voor zij den vorigen dag één vijftig had betaald!
Eindelijk gingen zij maar heen, ten prooi aan
een hevige opwinding.
Des Maandags belde mevrouw Jansen me
vrouw Meijer op.
„Jullie zijn gisteren niet geweest, hè?” zei ze
liefjes. „Is er iets tusschenbeide gekomen? We
hebben jullie erg gemist.”
Mevrouw Meijer slikte iets in.
„Maar lieve Jetty,” zei ze met nauwelijks be-
heerschte stem, dochsidderend van woede,
„we hebben minstens twintig minuten voor
jullie deur gestaan en gebeld, maar niemand
heeft ons opengedaan.”
„Ach, lieve hemel!” riep mevrouw Jansen uit.
„Dat is erg jammer! Ik had heelemaal vergeten
je te zeggen, dat de electrische bel kapot is.
Hadden jullie maar even op de ruiten getikt!”
Mevrouw Meijer was op het punt te stikken.
Nijdig wierp zij den hoorn op het toestel
