1D1E CIEIFIIWIEIEIBIDIE 1M<D<D1BID
3
WATERSCHEPPEN IN DE BUURT VAN VALKENBURG (Limburg).
2
Nieuwe lezers beginnen hier:
5)
ding
J slag
den
lang
piel
schi
nad
SI
zijn
men
verl
deze
gelu
zich
k wijzi
mys
kam
sche
om
raan
paar
zich
de t
zelf
afzet
aard.
Hij
blikk
ontdi
geste
de h
De
wierp
de nr
trap
zin r
i binne
hem.
nauw
ligger
wel, i
zinnig
den i
strum
dikwij
mee 1
had
gen e
fantas
zijn v
verkla
Alle
waaru
grond
kaars,
en kei
Hij
lijk hr
maar
dat zi
kwam
hem. 1
zou hi
kraker
Een
raam,
door
acntigi
wierpe
verbee
gingen
haard
hij er
fantasi
werd
kon, h
Opei
geeste:
hij ovi
plotse!
bewust
tot de
het dri
had gi
Üng te
indruk,
W
De schrijver Percy Shaw, die eigenlijk John Bratsch heel,
leest in de courant het relaas van een bekentenis, die zekere
Joseph Elliott vóór zijn sterven heeft afgelegd. De stervende
heeft n l. verklaard, dat hij John Bralsch heeft vermoord uit
woede, omdat deze hem, Elliott, niet de som van duizend pond
wilde uilbetalen, welke de oude heer Bratsch aan hem schuldig
was en die Elliott dringend noodig had om de operatie van zijn
dochter Ie betalen, die ernstig ziek was.
Percy Shaw begrijpt niets van hel couranien-verslag. daar er
zelfs nooit een aanslag op hem is gepleegd en hij niemand kent,
die den naam Elliott draagt. Bovendien kent iedereen hem als
Percy 5haw en herinnert de buitenwereld zich den naam John
Bratsch alleen maar uit een proces, dat Lola, een jonge, mooie
artiste, jaren geleden eens leg-n hem heeft gevoerd
Hij begeeft zich naar Londen om het huis Ie bezoeken, waar
hij vroeger ais John Bralsch heeft gewoond. Daar ontmoet hij
vóór de deur een goeden kennis: n.l. inspecteur Slane van
Scotland Yard. Hij verzwijgt dezen, waarvoor hij komt, wat
trouwens niet moeilijk is, daar de inspecteur hem alleen kent
als Percy Shaw Shaw verneemt verder van Slane, dal de oude
Elliot! nog niet dood is; hij wacht als 't ware op de komst
van zijn dochter, die onderwijzeres is in Schotland.
Slane laat Shaw in het huis de overblijfselen zien van het
lijk van John Bralsch, dat Elliott naar zijn zeggen heeft ver
borgen in een hokje onder de trap. Ook toont hij hem een
gouden horloge met de inscriptie J. B.. dat Shaw inderdaad als
het zijne herkent, hoewel hij dit niet vertelt. Zij begeven zich
beiden naar het hotel, waar Elliott op sterven ligt. Shaw wil n.l.
aan hem vragen, of hij er zeker van is. dat de man, dien hij
vermoordde, inderdaad John Bratsch was
Elliott is er heel zeker van, dal hij John Bralsch doodde,
omdat hij de groote moedervlek gezien heeft, die Bratsch op
zijn linkerpols had Percy Shaw treedt verbaasd nader, omdat
hij ook zoo n moedervlek op zijn linkerpols heeft. Hel zien
van Shaw blijkt Elliott zoo n schok te geven, dat hij onmiddellijk
sterft Slane wil nu van Shaw de waarheid weten, want dat
Percy de directe oorzaak van Elliotts dood is, slaat bij hem
vast. Shaw kan hem echter niet inlichten; het geval is nog ge
compliceerder voor hem geworden.
Waarschijnlijk niet, antwoordde de roman-
schrijver. „Ik geef dan ook zelf toe, dat mijn
oplossing niet schitterend is. Er zit een gat in,
dat groot genoeg is voor een olifant om er door
heen te wandelen!"
„Als ik het eerlijk zeggen mag, geloof ik, dat
ze uit niets dan gaten bestaat, net als Gruyère-
kaas. Maar welk gat in het bijzonder bedoel jij?”
Daar hij het niet onmogelijk achtte, dat hij ,op de
plaats van den moord iets zou vinden, dat eenig
licht op de zaak kon werpen, besloot hij een be
zoek aan het oude huis te brengen.
Het was bijna acht uur, toen hij het restaurant
verliet en een taxi nam. Toen hij in het voertuig
stapte, dwong een vluchtige indruk hem, een
onderzoekenden blik te werpen door het kleine
ruitje aan den achterkant van den auto. Gedu
rende één moment had hij den indruk gehad,
alsof iemand in het voorbijgaan hem een ver
stolen, onderzoekenden blik had toégeworpen,
maar zijn gedachten waren zóó in beslag ge
nomen geweest, dat hij zijn indrukken niet ten
volle durfde vertrouwen. En toen hij door hel
ruitje kijkend, niets bijzonders vermocht te ont
dekken, meende hij, zich te hebben vergist of
dat het geval van geen beteekenis was. Toen hij
het huis had bereikt, was hij het dan ook totaal
vergeten.
De agent, die voor de deur op post had ge
staan, was verdwenen; klaarblijkelijk was de po
litie dus met het onderzoek gereed en achtte
zij het niet meer noodig, het huis nog langer te
doen bewaken. Hij opende de deur met zijn sleu
tel, stak een lucifer aan en keek eenige oogen-
blikken om zich heen teneinde te ontdekken wit
hij licht zou kunnen maken, eer het tot hem
doordrong, dat hij er niet langer naar behoefde
te zoeken, omdat het gas natuurlijk toch zou zijn
afgesneden. Hij bevond zich in een lastig geval,
daar hij in het donker natuurlijk niets zou kun
nen beginnen, toen hij zich plotseling herinnerde,
dat er een paar kaarsen in een der kasten in de i
keuken moesten liggen. Dien morgen had hij ze
nog gezien. Gelukkig waren ze er nog en hij nam
er eenige mee toen hij zich op weg begaf naar
de zitkamer, waar de tragedie zich had afge
speeld.
Nadat hij zich had overtuigd, dat de gor
dijnen waren neergelaten, stak hij de kaarsen
aan, en zette ze op verschillende plaatsen in
het vertrek, zoodat hij over behoorlijk licht be
schikte.
Langzaam liet hij zijn blikken door de kamer
dwalen. Hier was, volgens de bekentenis van
Elliott, de moord gebeurd. Hij keek naar den
haard, waarnaast het koperen haardstel stond,
waarvan Elliott den pook had genomen, waar
mee hij den ander had gedood. In zijn verbeel-
Lola Anchor opnieuw worden opgerakeld, en de
publiciteit, die er dan andermaal aan zou wor
den gegeven, zou niet alleen uiterst vervelend
voor hem zijn, maar ze zou bovendien, daar
was hij stellig van overtuigd, zijn reputatie als
schrijver schaden. Aan den anderen kant voelde
hij echter, dat zijn gedachten nimmer tot rust
zouden komen zoo lang het mysterie niet was
opgelost, hetgeen beteekende, dat hij weken-,
wellicht maandenlang niet in staat zou zijn eenig
scheppend werk te verrichten.
Bovendien kwam het zijn eerzucht te na, dat
hij geen kans zag een behoorlijke oplossing van
het geheimzinnige drama te geven. Hij voelde
het als een soort beleediging aan zijn bekwaam
heid als schrijver van detective-verhalen. Zoo-
als hij zelf reeds had moeten erkennen, zat de
oplossing, die hij aan zijn vriend Slane had ge
geven, vol inconsequenties, waarvan de voor
naamste was het horloge met de initialen, dat
in het kamertje onder de trap was gevonden.
Voor zoover dit voor een voorwerp mogelijk
was, bewees het onomstootelijk, dat de man,
die in het oude huis in Londen was vermoord,
Shaw zelf was.
Hij besloot het geheele geval nog eens in zijn
geest de revue te laten passeeren. De beken
tenis zelf scheen, logisch gesproken, het punt
van uitgang te moeten zijn, maar hij had deze
reeds van alle kanten bekeken. Nadat hij Slane
had verlaten, had hij een onderzoek ingesteld,
dat hem volkomen bevredigd had met betrek
king tot de betrouwbaarheid en de kundigheid
van den specialist, die Elliott had onderzocht
onmiddellijk voordat deze zijn verklaring had
afgelegd. Bovendien had een andere informatie
hem de overtuiging geschonken, dat Jarvis
Reef al had Shaw zelf dan ook geen al te
prettigen indruk van hem gekregen als no
taris uitstekend stond aangeschreven. De be
kentenis scheen dan ook onaanvechtbaar, uit
welk gezichtspunt men ze ook bekeek. Maar
waar moest hij dan beginnen?
De herinnering aan het oude huis, waarin hij
vroeger had gewoond, rees plotseling in hem
op. Daar was de moord begaan; van daaruit
verspreiden zich de dooreengevlochten draden
van het mysterie. Shaw had een sleutel van het
huis in zijn bezit gehouden, en hij had hem mee
genomen, toen hij naar Londen was gegaan.
„Het eenige, dat mijn fantasie niet kan vullen.
Indien je mij wat tijd gaf, zou ik misschien wel
in staat zijn de andere gaten op bevredigende
wijze voor den gemiddelden romanlezer te
stoppen, maar ik zou nooit in staat zijn te ver
klaren hoe het kwam, dat er een horloge met
de initialen van John Bratsch in de kamer on
der de trap kon worden gevonden, indien Elliott
werkelijk den verkeerde heeft gedood."
„Daar had ik nog niet eens aan gedacht,” ant
woordde Slane. „Je heele oplossing wordt er
door aan stukken gescheurd."
„Je hebt gelijk,” bekende Shaw. Hij zag er
uit, alsof hij nog steeds naar een aannemelijke
hypothese zocht. Gedurende eenige minutén
zaten ze zwijgend voor zich uit te staren.
„Ik heb nóg een gat ontdekt,” zei Slane ten
slotte. „Er is één ding, waar jouw oplossing van
het geval heelemaal geen rekening mee houdt.
Indien Elliott den verkeerde heeft vermoord,
wie was dan die ander met de moedervlek op
zijn linkerarm?”
„Ja, wie?" vroeg ook Shaw na een lange
pauze. „Ja,” zei hij toen, „ik heb je van tevoren
gezegd, dat het maar een oplossing voor een
boek was. Laten we er maar niet meer over
spreken. Mijn hoofd duizelt.”
„Het mijne ook,” zei Slane.
Shaw keerde niet onmiddellijk terug naar
Wimbledon, maar hij ging naar een restaurant
om te dineeren toen hij den inspecteur had ver
laten. Hij was niet in de stemming om te gaan
werken, en betwijfelde het zelfs, of hij ooit wel
weer een letter op papier zou zetten, voordat
hij de geheimzinnige omstandigheden, die El
liotts bekentenis als het ware als een net om
hulden, zou hebben opgelost.
Terwijl hij van zijn kopje koffie genoot en
een sigaret rookte, deed hij tevergeefs moeite
om orde te scheppen in den chaos van zijn ge
dachten. Op een gegeven oogenblik nam hij
zich voor de zaak te laten voor wat zij was,
en er zich bij neer te leggen, dat John Bratsch
dood was. Indien de waarheid aan het licht
kwam, zou die vernederende geschiedenis met
