LARRY FRANKLYNS ZELFOVERWINNING
H
I
F
I
EEN COMPLEET VERHAAL
fa
A
te
de toe-
voor
in
was
hij
- 6 -
t een
zich aandachtig zat te
r en
zijn mannen, die in hun
lac
eei
ha
G(
lui
Rab-
neer
en
een
de
het
zuil
elf
din<
zett
DE
vaa
oo
vo
br<
lar
hie
be:
st;
OE
ra
oc
w<
in
ho
IN HET HART VAN DONKER AFRIKA: een kudde wilde olifanten in Zuid-Soedan op weg
naar de drinkplaats.
een ver
nieuwen
een
t ze
2
ziel
ome
was
etal
te 1
wer
and
wer
lijk
nen
heel
ben
dag
S
omg
ontc
zijn
afge
0
volg
de
ope<
klim
en haar auto schoot
wij, geboeid neer-
van haar gouden stem
niet te gelooven, ver-
verbaasde en droome-
eenzaam, zooals allen, die
groote gave begiftigd zijn, zich een-
zullen voelen. Niet, dat ze er zichzelf
aan
een slag
tegen dien jongenhoe heet
eens tegen hem, waar I."
een
gebeurde
haar ontbijt dat’ moést
haar luisterde. Een bescheiden figuur,
correct in zijn avondkleeding, die daar met
bos bloemen
luisteren
Maar het scherpe oog van de „chronique
1t en thuis
tusschen de nummers door hoorde
geregeld fluisteren
eens.... daar zit Larry Franklyn....
I”
de ik het vertellenEn hoe heb ik er naar
verlangd om je terug te zien
Ze keken elkaar in de oogen een oogen-
blik, dat ondoorgrondelijke geheimen inhield.
Toen kwam Rabstone op hen toeschieten.
Maar voordat hij nog één woord had kunnen
uitbrengen, had Tilly Redfern zich tot hem ge
wend: „Dit is mijn neef, mr. Larry Franklyn.
Zorg er voor, dat hij vanavond de beste loge
krijgt. Dadelijk, als het u belieft...."
Er bleef voor den manager niets anders over
dan hopeloos een buiging te maken. En met
een stralenden glimlach voor Larry, ging ze het
Operagebouw binnen, terwijl ze minstens veer
tien eerwaardige vertegenwoordigers van
plaatselijke élite met hun vrouwen over
hoofd zag....
Het werd een avond zij, die dien avond
aanwezig waren, vergeten het hun heele leven
niet meer. Ze wisten, dat Tilly Redfern nog nooit
zóó gezongen had.
Ze zong voor Larry Franklyn
Terwijl het grootste gedeelte van
schouwers in betoovering naar haar luisterde,
zong Tilly Redfern voor een schemerige, niet
in het oogvallende gestalte, die, met het hoofd
in de handen gesteund, in de rechtsche tooneel-
k.ge naar haar luisterde. Een bescheiden figuur,
iets wenschte! Of het
andering in haar kamers was of
bediende of zooals eens
granaatappel voor
absoluut hebben.
Er wordt verteld, dat haar manager,
stone, eens het dek van een boot op en
holde met zijn armen vol reisdekens.
Maar het scherpe oog van
scandaleuse” had hem al gauw ontdekt
gebracht, en t„-~- -
men
„Kijk
Kijk daar eens
Maar terwijl zij zong, gebeurde er niets. De
gouden tonen van Tilly’s stem brachten u naar
een onbekend tooverland, waar er gevoelens
van trots, smart en liefde in de ziel daalden.
Tot zij uitgezongen was
En dien avond zong ze alleen voor Larry en
voor niemand anders.
En daarna? De ongelukkige Rabstone had
een van zijn recepties gearrangeerd, waarop
Tilly met de aanwezige autoriteiten mocht pra
ten en lachen. Hij had alle grootheden van de
plaats uitgenoodigd, maar toen hij de ster van
den avond kwam zoeken, bleek ze verdwenen
te zijnHij rende de zijstraat naast de
opera in en kwam net op tijd om haar in ge
zelschap van een donkere gedaante in haar
huur-auto te zien stappen. Zijn haren rezen te
berge en hij kwam aarzelend naar haar toe.
Tilly Redfern keek hem slechts even aan en
Rabstone veranderde als n blad van een boom.
Hij ving een glimp van haar op: een doffe,
groene glans als in de oogen van een tijger.
Hij richtte zich op en zei beleefd:
„Miss Redfern, ik wilde u er even aan her
inneren, dat onze boot morgenochtend om
zeven uur vertrekt.”
Tilly Redfern antwoordde niet. Ze trok de
t een slag dicht
pijl vooruit in den maanlichten nacht
et was merkwaardig, dat niemand Tilly
Redfern voor haar neef gewaarschuwd had,
voordat zij hem in Honolulu ontmoette.
Maar natuurlijk werd een groote zangeres als
Tilly Redfern die een tournee om de wereld
maakte door haar omgeving behandeld en
vertroeteld, alsof ze het een of andere kostbare
juweel was. Alles wat haar kon bedroeven of
opwinden, werd dan ook verre van haar ge
houden.
Maar toch was het zonderling, dat ze niets
van en» over Larry Franklyn hoorde, tot het
cogenblik, dat hij haar buiten de Groote Opera
entmoette. Larry had een reputatie, die op alle
eilanden bekend was en zijn „roem” bestond
hieruit, dat hij de eenige was, die meer kon
drinken dan de oude Chineesche barhouder in
het Young Hotel. Wél een roem om trotsch op
te zijn!
Maar Tilly Redfern droeg op den dag, dat ze
in Hawaï aan land stapte, een ongerepte her
innering aan hem mee, zooals zij hem vroeger
gekend had.
Tilly Redfern! U heeft haar natuurlijk ge
hoord en u heeft, evenals
gezeten onder het spel
en de poorten van een
geten Paradijs voor uw
rige oogen zien opengaan!
Hoe velen kennen haar echter als vróuw?
Wij kennen en vereeren haar gezicht een
visioen van liefheid en verstand, haar luister
rijke kalmte, haar gracieusen gang en haar
charme.
En als „ster”, van een koel en berekenend
zakenoogpunt gezien, was ze makkelijk om mee
om te gaan tot ze haar zinnen ergens op
gezet had. Altijd kalm, altijd vriendelijk
kiesch en edelmoedig tot zé iets met
koppige vasthoudendheid wilde bezitten.
Eenzaam was ze
met een
zaam zullen voelen. Niet, dat ze er zichzelf van
bewust was of dat ze het aan de buitenwereld
zou laten merken. O, nee! Daar was ze Tilly
Redfern voor!
Maar als ze
deur met
als een 1
van Hawaï.
Ze reden langen tijd zwijgend, zonder iets
te zeggen.
„Zeg eens
hij.... Lorenzo? Zeg
heen moet rijden."
Larry gehoorzaamde
in. Het was een van
waarop de maan als een
loen in de lucht hangt
boomen zachtjes door een
worden en de ruischende
mooie sprookjes vertellen aan
hebben meegekregen de taal der bloemen _en
ten en vogels te kunnen
om
„Vervloekt het moet een groene zijn! Wie
heeft er een groene reisdeken voor me? Geef
me dan toch alsjeblieft een groene reisdeken
Vlug.... vlug....!”
En naderhand, terwijl hij zijn natte voor
hoofd afveegde, zei hij: „Wat een vrouw! Wer
kelijk, soms jaagt ze me angst aan! Ik geloof,
dat ze, als ik geen groene deken had gevon
den, me een mes in mijn rug had gestoken of
het contract had verbroken en ik weet niet wat
erger zou zijn.” Hij huiverde
Ze stapte uit den huurauto in een zijstraat
bij het groote Operagebouw om daar een klein,
uitgelezen gezelschap te ontmoeten, dat haar
met bloemen zou ontvangen. Dit was Rab-
stone’s trots. U kunt er verzekerd van zijn, dat
hij de lijsten van de voornaamste inwoners van
Honolulu aan een grondig onderzoek had on
derworpen, met hun middelen van bestaan er
bij, en een keurig groepje had uitgezocht, dat
miss Tilly Redfern mocht verwelkomen.
Maar één man had hij over het hoofd gezien.
Een weinig van de menigte verwijderd stond
een man met een schroomvallig uiterlijk. Hij
was licht gebouwd, maar had een onmiskenbaar
militaire houding, een knap, bleek gezicht met
een klein snorretje. Bij het licht, dat uit de
groote hall van het gebouw naar buiten straal
de, zag hij er in zijn goed passend avondcos-
tuum met het wit glimmende front van zijn
overhemd correct en knap uit. In zijn eene hand
hield hij een ruiker van de zeldzaamste bloe
men, die op het eiland groeiden. De bloemen
trilden een beetje de man zélf moest ook
beven
Van de treeplank van den auto af keek Tilly
Redfern naar de menschen, die haar stonden
op te wachten; ze keek of ze ook maar één
enkel bekend gezicht kon ontdekken. En terwijl
ze daar zoo stond te kijken, slaakte ze opeens
een kreet.
Midden tusschen de élite door, zonder hen
met een blik te verwaardigen, liep ze regel
recht naar den man toe.
„Larry.Ze nam zijn beide handen
de hare.
„Hoe gaat het met jou, Tilly?” vroeg hij met
een vaste stem. „Ikik wist niet, of je me
nog zou kennen."
„Natuurlijk, Larry! Ik zou je overal herkend
hebben.”
Er ging iets wonderbaar stralends van deze
viouw uit op dat oogenblik. „Ik wist, dat je
hier in Hawaï woonde.verleden jaar hoor-
en ze reden de zijwegen
die bladstille avonden,
glanzende groote me
en waarop de palm-
klein windje bewogen
bladeren wonder
hen, die de gave
m
planten en vogels te kunnen verstaan. Een
avond om van te genieten voordat men te
oud is om te kunnen genieten.
En deze twee waren niét te oud!
Ja, Larry was wél oud in zonde als u dat
misschien bedoelt. Er viel voor hem weinig
meer te leeren van het leven op zijn vier
dertigste jaar. Maar er