LARRY FRANKLYNS ZELFOVERWINNING H I F I EEN COMPLEET VERHAAL fa A te de toe- voor in was hij - 6 - t een zich aandachtig zat te r en zijn mannen, die in hun lac eei ha G( lui Rab- neer en een de het zuil elf din< zett DE vaa oo vo br< lar hie be: st; OE ra oc w< in ho IN HET HART VAN DONKER AFRIKA: een kudde wilde olifanten in Zuid-Soedan op weg naar de drinkplaats. een ver nieuwen een t ze 2 ziel ome was etal te 1 wer and wer lijk nen heel ben dag S omg ontc zijn afge 0 volg de ope< klim en haar auto schoot wij, geboeid neer- van haar gouden stem niet te gelooven, ver- verbaasde en droome- eenzaam, zooals allen, die groote gave begiftigd zijn, zich een- zullen voelen. Niet, dat ze er zichzelf aan een slag tegen dien jongenhoe heet eens tegen hem, waar I." een gebeurde haar ontbijt dat’ moést haar luisterde. Een bescheiden figuur, correct in zijn avondkleeding, die daar met bos bloemen luisteren Maar het scherpe oog van de „chronique 1t en thuis tusschen de nummers door hoorde geregeld fluisteren eens.... daar zit Larry Franklyn.... I” de ik het vertellenEn hoe heb ik er naar verlangd om je terug te zien Ze keken elkaar in de oogen een oogen- blik, dat ondoorgrondelijke geheimen inhield. Toen kwam Rabstone op hen toeschieten. Maar voordat hij nog één woord had kunnen uitbrengen, had Tilly Redfern zich tot hem ge wend: „Dit is mijn neef, mr. Larry Franklyn. Zorg er voor, dat hij vanavond de beste loge krijgt. Dadelijk, als het u belieft...." Er bleef voor den manager niets anders over dan hopeloos een buiging te maken. En met een stralenden glimlach voor Larry, ging ze het Operagebouw binnen, terwijl ze minstens veer tien eerwaardige vertegenwoordigers van plaatselijke élite met hun vrouwen over hoofd zag.... Het werd een avond zij, die dien avond aanwezig waren, vergeten het hun heele leven niet meer. Ze wisten, dat Tilly Redfern nog nooit zóó gezongen had. Ze zong voor Larry Franklyn Terwijl het grootste gedeelte van schouwers in betoovering naar haar luisterde, zong Tilly Redfern voor een schemerige, niet in het oogvallende gestalte, die, met het hoofd in de handen gesteund, in de rechtsche tooneel- k.ge naar haar luisterde. Een bescheiden figuur, iets wenschte! Of het andering in haar kamers was of bediende of zooals eens granaatappel voor absoluut hebben. Er wordt verteld, dat haar manager, stone, eens het dek van een boot op en holde met zijn armen vol reisdekens. Maar het scherpe oog van scandaleuse” had hem al gauw ontdekt gebracht, en t„-~- - men „Kijk Kijk daar eens Maar terwijl zij zong, gebeurde er niets. De gouden tonen van Tilly’s stem brachten u naar een onbekend tooverland, waar er gevoelens van trots, smart en liefde in de ziel daalden. Tot zij uitgezongen was En dien avond zong ze alleen voor Larry en voor niemand anders. En daarna? De ongelukkige Rabstone had een van zijn recepties gearrangeerd, waarop Tilly met de aanwezige autoriteiten mocht pra ten en lachen. Hij had alle grootheden van de plaats uitgenoodigd, maar toen hij de ster van den avond kwam zoeken, bleek ze verdwenen te zijnHij rende de zijstraat naast de opera in en kwam net op tijd om haar in ge zelschap van een donkere gedaante in haar huur-auto te zien stappen. Zijn haren rezen te berge en hij kwam aarzelend naar haar toe. Tilly Redfern keek hem slechts even aan en Rabstone veranderde als n blad van een boom. Hij ving een glimp van haar op: een doffe, groene glans als in de oogen van een tijger. Hij richtte zich op en zei beleefd: „Miss Redfern, ik wilde u er even aan her inneren, dat onze boot morgenochtend om zeven uur vertrekt.” Tilly Redfern antwoordde niet. Ze trok de t een slag dicht pijl vooruit in den maanlichten nacht et was merkwaardig, dat niemand Tilly Redfern voor haar neef gewaarschuwd had, voordat zij hem in Honolulu ontmoette. Maar natuurlijk werd een groote zangeres als Tilly Redfern die een tournee om de wereld maakte door haar omgeving behandeld en vertroeteld, alsof ze het een of andere kostbare juweel was. Alles wat haar kon bedroeven of opwinden, werd dan ook verre van haar ge houden. Maar toch was het zonderling, dat ze niets van en» over Larry Franklyn hoorde, tot het cogenblik, dat hij haar buiten de Groote Opera entmoette. Larry had een reputatie, die op alle eilanden bekend was en zijn „roem” bestond hieruit, dat hij de eenige was, die meer kon drinken dan de oude Chineesche barhouder in het Young Hotel. Wél een roem om trotsch op te zijn! Maar Tilly Redfern droeg op den dag, dat ze in Hawaï aan land stapte, een ongerepte her innering aan hem mee, zooals zij hem vroeger gekend had. Tilly Redfern! U heeft haar natuurlijk ge hoord en u heeft, evenals gezeten onder het spel en de poorten van een geten Paradijs voor uw rige oogen zien opengaan! Hoe velen kennen haar echter als vróuw? Wij kennen en vereeren haar gezicht een visioen van liefheid en verstand, haar luister rijke kalmte, haar gracieusen gang en haar charme. En als „ster”, van een koel en berekenend zakenoogpunt gezien, was ze makkelijk om mee om te gaan tot ze haar zinnen ergens op gezet had. Altijd kalm, altijd vriendelijk kiesch en edelmoedig tot zé iets met koppige vasthoudendheid wilde bezitten. Eenzaam was ze met een zaam zullen voelen. Niet, dat ze er zichzelf van bewust was of dat ze het aan de buitenwereld zou laten merken. O, nee! Daar was ze Tilly Redfern voor! Maar als ze deur met als een 1 van Hawaï. Ze reden langen tijd zwijgend, zonder iets te zeggen. „Zeg eens hij.... Lorenzo? Zeg heen moet rijden." Larry gehoorzaamde in. Het was een van waarop de maan als een loen in de lucht hangt boomen zachtjes door een worden en de ruischende mooie sprookjes vertellen aan hebben meegekregen de taal der bloemen _en ten en vogels te kunnen om „Vervloekt het moet een groene zijn! Wie heeft er een groene reisdeken voor me? Geef me dan toch alsjeblieft een groene reisdeken Vlug.... vlug....!” En naderhand, terwijl hij zijn natte voor hoofd afveegde, zei hij: „Wat een vrouw! Wer kelijk, soms jaagt ze me angst aan! Ik geloof, dat ze, als ik geen groene deken had gevon den, me een mes in mijn rug had gestoken of het contract had verbroken en ik weet niet wat erger zou zijn.” Hij huiverde Ze stapte uit den huurauto in een zijstraat bij het groote Operagebouw om daar een klein, uitgelezen gezelschap te ontmoeten, dat haar met bloemen zou ontvangen. Dit was Rab- stone’s trots. U kunt er verzekerd van zijn, dat hij de lijsten van de voornaamste inwoners van Honolulu aan een grondig onderzoek had on derworpen, met hun middelen van bestaan er bij, en een keurig groepje had uitgezocht, dat miss Tilly Redfern mocht verwelkomen. Maar één man had hij over het hoofd gezien. Een weinig van de menigte verwijderd stond een man met een schroomvallig uiterlijk. Hij was licht gebouwd, maar had een onmiskenbaar militaire houding, een knap, bleek gezicht met een klein snorretje. Bij het licht, dat uit de groote hall van het gebouw naar buiten straal de, zag hij er in zijn goed passend avondcos- tuum met het wit glimmende front van zijn overhemd correct en knap uit. In zijn eene hand hield hij een ruiker van de zeldzaamste bloe men, die op het eiland groeiden. De bloemen trilden een beetje de man zélf moest ook beven Van de treeplank van den auto af keek Tilly Redfern naar de menschen, die haar stonden op te wachten; ze keek of ze ook maar één enkel bekend gezicht kon ontdekken. En terwijl ze daar zoo stond te kijken, slaakte ze opeens een kreet. Midden tusschen de élite door, zonder hen met een blik te verwaardigen, liep ze regel recht naar den man toe. „Larry.Ze nam zijn beide handen de hare. „Hoe gaat het met jou, Tilly?” vroeg hij met een vaste stem. „Ikik wist niet, of je me nog zou kennen." „Natuurlijk, Larry! Ik zou je overal herkend hebben.” Er ging iets wonderbaar stralends van deze viouw uit op dat oogenblik. „Ik wist, dat je hier in Hawaï woonde.verleden jaar hoor- en ze reden de zijwegen die bladstille avonden, glanzende groote me en waarop de palm- klein windje bewogen bladeren wonder hen, die de gave m planten en vogels te kunnen verstaan. Een avond om van te genieten voordat men te oud is om te kunnen genieten. En deze twee waren niét te oud! Ja, Larry was wél oud in zonde als u dat misschien bedoelt. Er viel voor hem weinig meer te leeren van het leven op zijn vier dertigste jaar. Maar er

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland. Geïllustreerd Weekblad | 1932 | | pagina 6