86
KEES DE HOND
Afb. 1: Kees de Hond,
'Desinfecteren'.
wantrouwen groeide naar een kritische houding
die hij niet alleen op de maatschappij, maar ook
op zijn eigen werk losliet. En kritiek, vooral zelf
kritiek, is de basis voor ontwikkeling, kan leiden
tot iets dat de naam kunst verdient.
Hoewel Kees de Hond zijn schilderijen met
een understatement 'plaatjes' noemt, beseft hij als
geen ander dat hij zich voortdurend de opdracht
stelt zo vorm te geven aan zijn ervaringen dat er
sterke beelden ontstaan. Beelden die verder gaan
dan uitingen van een gekwetst mens. Dat brengt
zwoegen met zich mee en denken en constru
eren. Kijken ook, met dat ene oog misschien nog
wel meer dan anderen met twee. Niet alleen naar
de wereld om hem heen. Ook naar kunst van an
deren.
Hij zag het gevoel voor menselijkheid van
Rembrandt, de mathematische helderheid van
Vermeer, de dramatiek van Goya. Hij leerde de
consciëntieuze aanpak van Willink kennen en de
composities van Dick Ket. Hij ontdekte de ver
vreemding van Pyke Koch en het sarcasme van
Otto Dix. Voorbeelden. Niet om slaafs na te vol
gen. Kritisch kijken: hoe deden ze het? Wat is de
verhouding tussen het beeld en de intentie die
erin besloten ligt? Hoe lossen ze hun problemen
op? Kees de Hond verwerkte de voorbeelden on
bewust en groeide naar een eigen visie toe. Die
heeft oppervlakkig gezien wel iets weg van het
hyperrealisme, een stroming die in de jaren ze
ventig opkwam en zich kenmerkte door een
nauwkeurige, maar licht vervreemdende weer
gave van de werkelijkheid. Zelf zie ik meer ver
wantschap met het oeuvre van Co Westerik,
vooral waar het de psychologische dimensie be
treft. En herken ik in de soms bijna ontluiste
rende eerlijkheid iets van het navrante dat zo ty
perend is voor de schilderijen van Herman
Gordijn.
