■BMllWg|>iii«ir i iniiMiiiniiiiniirfafii^Tjr
VAN DEE GOES.
235
Barbara Zas van den Bossche, hare zuster
Maghtilde toegezongen, dat wij hier, als een ju
weeltje uit zijnen dichtbundel, laten volgen
Wat schreit ge beide uwe oogen uit,
En vult al 't huis met rouwgeluit
Hoe ziet men op die lieve wangen
Een zilvren dauw van tranen hangen
Maghtilde schoone en wyze maegt;
Die 'talles wikt naer eisch van reden
Waertoe uw Zuster zoo beklaegt,
En hare ziel terug gebeden
Zy is ontslagen van verdriet
En hoort voortaen uw zuchten niet.
Toen 't lichaemsmeltende als het wasch,
In arbeit ging, om weêr tot asch
En eigen element te keeren
Konze uw medogen niet ontberen
Uw Barbara uw halsvriendin
Zag toen met vreugt, maer stervende oogen,
De zuivre teikens van uw min,
Daer gy tot in uw hart bewogen
Geen troosteres meer scheent te zyn
Maer zelfs te draegen al haer pijn.
Nu, vry van aerdsche damp en stof,
Zietze in triomf het hemelsch hof;
Daer haer de Cherubijnen groeten
En treet de wolken met haer voeten.
Nu schijnt de gantsche werreltkloot
Haer slegts een enkle stip te wezen,
En ze is uit deze korte doot,
Gelijk een Fenix opgerezen,
Om eeuwig zonder perk of uur
Te juichen in 't gestarntlazuur.
Daer 'tal onwrikbaer blyft in stant,
Is waerlyk 't rechte Vaderlant.
