238
J. ANT0N1DES
Toen ketelde ons zyn stem. Nu krimpt men voor de roe,
Van zyne schachten en afgrysselyke spooren
En dwazen schynen nog met lust zyn klank te hooren (11).
En verder
Hoe? Zien wy nog met vreugt de laffe geilheit aen
Die ons vervoert, en komt den Staet zoo dier te staen
De vlam dreigt ons, en wy verspreiden zelfs de vonken.
Zoo wordt uit gouden kop vergif met smaek gedronken.
De wisseling van zooveel dragten en gewaet
De zotte momraery van treden en gelaet,
En dat verwyft gebaerwaer nae w'ons ligchaem dringen,
Op hun gebodzoo vreemt en vol veranderingen
Zyn zooveel vonden lang tot ons verderf gezocht
Dus hebben wy ons zelf de stroppen opgekocht (12).
Wij moeten uit deze verzen met leedwezen opma
ken, dat de kwaal reeds oud is, die ook onze tijd
dikwijls nog moet betreuren maar wij zien ookdat
zij van den aanvang door welgezinden krachtig be
streden is. En zonder juist te drukken op het ge
neesmiddel dat Antonides in poëtische verheffing
voorschrijft, mag zijne opwekking nog wel eens ge
hoord worden
Herneemt den ouden moet gij vrygevochte steden.
Verjaegt den vyantmaar verjaegt eerst zyne zeden.
Men koopt den Franschen zwier te duur voor lyf en goet.
Nu wascht die smetten af in 's vyants dartel bloet (13).
't Was zeker dezelfde ingenomenheid met zijn va
derland en met de groote mannen van zijnen tijd die
hem zoo gelukkig deed zijn in enkele puntige grafschrif
ten. Bekend is onder anderen dat voor Adriaen
de Haze:
