©AFWIS.
EE5T HARDERSZANG
van'
J. Antonidcs van der Goes.
De morgezon versmolt op 't vruchtbaer velt alree
den Zilvren daeuw, en steeg ten wolken in uit Zee;
Als Egon zyn gezang en hardersfluit liet liooren
l!!) zonghoe Amaril zyne oogen kon bekooren
En schilderde op haer wang de lely en de roos
Nu wiert ky zelve bleekof voelde om't hoofd de bloos,
Naer hem de minnetoght vervoerde in zyn gedachten
Wanneer Dameet hem steurt met zyn bedroefde klachten
En bootschapt Dafnis dootoch! Dafnis, zegthy, d' eer
En liefde van al 't vlek, och! Dafnis legt ter neêr.
Laet nu de bokken vry, ik kanze nu ontberen
De jonge druyf en 't loof van mynen wyngaert scheeren
Als maer de lykcipres blyft groeien als voorheen.
Myn schapen wykt, gy zoud de kruiden licht vertreên,
En schaên den Rozelaer en Herilbloem, wykt ter zyde
Myn geiten; want ik die aen 't graf van Dafnis wyde.
Rezie de Reeknoch korts zoo helder als kristal,
Nu is ze mee beroert, de zuivre waterval
Die moedigh met een schat van paerlen pleeg te bruisschen
Zinkt neêr zoo zwaer als loot, en smoort haer lieflijk ruisschen
Hoe zoekt het vee zoo ver het nat ter slinkerhant?
T'is door myn tranen brak geworden aan deeï kant.
K zal nu niet meer helaes met hartelyk verlangen
Aen uw geleerden mont en lippen blyven hangen
En hoorenhoe g' een knaepen op uw Jonkheit stout,
