ROOSJE.
43
Dan zei die teêre, goeije man:
J' en eit geen moeder meer."
Jae -wel" zei dan et zoete kind,
Bi onzen lieven Eer."
Dat ei je zelf me wel ezeid.
Maer, waerom giingze al eên?
Kiik! ze ad me nie zoo lief as ji
Ze liet ons maer alleen."
De vaeder sprak geen hienkel weurd,
Maer koste 't kleine wicht
In onder 't kossen dekte en strehm
Van traenen zen gezigt.
Dat meisje wier wel schielik groot,
De roem van eel de stad
Geen vaeder, die eur veur zen zeun
Niet al gekozen ad.
Wat was dat lieve meisje scheün
Wat ad ze en nette leest!
Wat was ze ook aerdig in beleefd
Zoo deugdzaemzoo vol geest
Zoo vrindlik as de scheüne maen
As ze opkomt uut de zee,
In op de blanke dunen scliiint,
Zoo vrindlik was ze méé.
