167
Niets rest mij nudan soms een traan te plengen
Om 't wreede lotdat mij Tan alles scheidt.
Dat kan alleen Terademing mij brengen
Dat troost mij meer, dan d'invloed Tan den tijd.
Wat balsem ook die iuyloed moog Terleenen
Hij rooft mij toch dien sombren weemoed niet.
Herinneringgij doet mij dikwerf weenen.
Herinneringo bron Tan mijn Terdriet.
Ach nimmer zal 't herdenken mij begeTen
Yan 't zalig oord waar 't hijgend hart naar haakt.
HelTetie blijfblijf Toor mijn zinnen zweTen
Tot aan den dood die mij gelukkig maakt
J. L. TAK DER VlIET.
ZilCVlrCZiCC j
Julij 1837.