De vroomheid had aan 't noorderstrand
Van Walchrens welige landouw
Met noeste vlijt, met nijv're hand,
Gesticht het ned'rig kerkgebouw,
Enwaar de golf gedarteld had
Daar kwam de Christen knielde en bad
Maar als de vrome Christenschaar
Ter neer geknield, haar Ave sprak,
Dan zag zij treurig naar 't altaar,
Waar 't beeld der heiige maagd ontbrak
Want de armoê had geen praal, geen pracht
Aan 't nieuwe godshuis aangebragt.
En vuur'ger klom haar bede omhoog;
Wantwees een wonder hemellicht
Met hellen glooraan 's vromen oog
De plaats voor 't ned'rig godsgesticht
Van Hem die gloed en glansen gaf
Vroeg 't vroom gemoed het kleinood af.
En weêr weer zag Hij neêr in gunst! -
Geroerd door de armoë van 't gebouw
Vroeg vroomheid van des schilders kunst
Het beeld van de engelreine Vrouw
De moeder van den grooten Zoon
Die 't kruis koos voor den wereldtroon.
