Die teeknen hebben niet gelogen
Ach! de uitkomst heeft hun wenk volbragt:
Ja, meerder leed mij toegewogcn
Dan 'k zelfs in 't angstvolst tijdpunt dacht.
Gekromd in lijdens ijzren boeijen,
Ziet de uchtendslond mijn tranen vloeijen,
En hoort nog de avond mijn geween.
De kroon is mij van 't hoofd gevallen
Man, kindren, broeders, ik mis allen:
Neen diep gewonder is er geen.
Vaak drijft mij droefheid van mijn sponde,
En hijgt bij nacht mijn borst naar.lucht,
Door 't knagen van mijn boezem wonde;
Maar liefde merkt te ras mijn vlugt:
Want als ik eenzaam meen te schreijen
Voel ik terstond mij teeder vleijen
Door haar, die met mij 't leed reeds torscht:
Keer, klaagt zij dringend, keer toch weder,
Ween nietmaar vlei U naast mij neder
En sluimer aan uw dochters borst.
De dichter bedoelt hier Zwisgli's oudste dochtertje Recola:
behalve deze verbleven derweduw nog drie kinderen, Ulhich,
die als predikant der H. Geestkerk overleed, Willem, die als
student te Strasburg stierf en Anna die, kort na dit tijdstip,
ontsliep.
