t Is vruchtloos, dat, sints jaar en dag,
De zee haar' boeijen breken wil
En aan het duin haar kracht verspilt'
Want, wat zij in haar woén, vermag,
Kooit schudt zij de eeuw'ge keet'ncn af,
Die de Almagt haar te torschen gaf.
III.
BORPZIGT.
l/liVlI/fe
Reeds blikt van haar' zetel de Maan op deze aard,
En werpt er haar' groet in het rond.
Gij zijt mijlief dorp, mij zoo dier en zoo waard!
Gij zijt mij zoo schoon in deez' stond.
Ontvolkt was de woning, hoe groot of hoe kleën,
Want de uchtend riep allen naar 't veld;
Niets bleef er, dan 't wichtje in 't wiegjen alleen.
De kranke aan zijn ziekbed gekneld.
De zon dook in 't westen. Nu keeren zij weêr,
Door 't lieflijke maaulicht geleid
Eu zetten zich lustig bij 't avondmaal naêr,
Door eenvoud en liefde bereid.
Men dekte den disch onder 't dak van azuur,
Men bragt er het voedzame brood,
Men biedt het, blijmoedig, aan vriend en aan buur,
Blijmoedig aan 't kind van den nood.
