Hier, in Walchren's middelpunt
In de stad, wie 't is vergund,
Onder al de Zeeuwsche sleden
Nog den voorrang te bckleeden
En waar onze. Maatschappij
Steeds zoo welig bloeit en blij.
Als een heilig bosch der oudheid
Tegen storm en onweêr vrij
Overdekt die Maatschappij
Wie haar aangrimme in zijn stoutheid.
Fier den Nederlandschen grond.
Stam na stam verrees in 't rond.
Hier ook mogt een struik ontspruiteu
Wie zijn' opgroei zocht te stuiten
Langzaam werd die struik een boom.
Weg nu droefheid weg nu kommer!
Vlijt u met mij zonder schroom
Vrolijk neder onder 't lommer
Van dien vijjtigjaargen boom
