Sjaak de sloper... a ft Het voordeel van vogels fotograferen is dat je soms meer aandacht aan 'gewone' soorten schenkt dan je zonder camera gedaan zou hebben. Op 9 maart 2012 reed ik in een rustig tempo over de Zandvoortweg, Middelburg. Vanuit m'n ooghoek zag ik naast de auto een vogel op een hekje zitten, waarin ik in een splitsecond een Sperwer herkende. Wetende dat de vogel zeker zou opvliegen als ik meteen zou stoppen, reed ik nog even door. Een eindje verder keerde ik de auto en reed stapvoets terug. De Sperwer zat inmiddels alert om zich heen te kijken. Toen ik tot op een meter op twintig genaderd was, vloog de vogel alsnog weg. Geheel tegen mijn verwachting in ging hij dertig meter verder weer op een paaltje zitten. Als een Sperwer wegvliegt, dan ben je hem meestal meteen kwijt. Een tweede poging om de vogel te benaderen mislukte ook. Maar weer ging de Sperwer alleen maar een aantal paaltjes verder zitten. Opeens had ik hem door: een meter of vijftig verder zat een groep Spreeuwen te badderen in een nat stuk weiland. Daar had hij het blijkbaar op voorzien. Ik besloot voorbij de vogel te rijden en te proberen om de verwachte aanval op de Spreeuwen voor het nageslacht vast te leggen. Iets voorbij de groep Spreeuwen stopte ik. Ik was de Sperwer heel even kwijt, maar zag hem toen heel laag boven een slootje aan komen vliegen, onder de oppervlakte van het weiland, dus buiten het gezichtsveld van de Spreeuwen. Met ingehouden adem volgde ik de verrassingsaanval. De Sperwer vloog geruisloos vlak over het randje van de sloot en was al zo dicht bij de Spreeuwen dat er voor één van hen geen ontsnappen meer aan was. Terwijl de rest van de groep luid krijsend verdween, keek de Sperwer triomfantelijk om zich heen, zoekend naar een lekker plekje om de Spreeuw te verorberen. Half lopend, half vliegend kwam hij naar de slootkant waar ik even eerder langs gereden was. Toen de vogel aan zijn maal begon, startte ik de auto en reed zachtjes achteruit. Zoals ik al hoopte, was de vogel niet van plan zijn verse spreeuwenboutje meteen prijs te geven. Ik kon rustig wat heen en weer steken, om uiteinde lijk voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. Ruim een half uur lang heb ik me vervolgens vergaapt aan een luguber schouwspel, op nauwelijks vijf meter naast de auto. De Spreeuw werd eerst helemaal leeg geslurpt, maar uiteindelijk gin gen zelfs ook de kop en de poten er in. Ik had niet heel veel licht, en meestal was de Spreeuw nauwelijks zichtbaar, maar ik keerde uiteindelijk toch met een fraaie serie foto's huiswaarts. Een geweldige ervaring rijker, gewoon vlak bij huis. Tekst en foto's: Corstiaan Beeke

Tijdschriftenbank Zeeland

't Zwelmpje | 2012 | | pagina 10