vurbie. M'n zwaeger zei 'n vriedag
ok nog: "t Is mè 'n weemoedige dag.'
In dat was 't. Mè 't kon nie langer
zo. D'r was gêên opvolger, in je kan
de zaek toch ok nie laete verintrèste.
'k E ier 'n krabbeltje mee 'n balpen-
ne van 't ouwe ostie an de zuudkant
d'r biegedae in ik oope bie leven en
weizien, d'r nog wè inkele kêêren
wat over te schrieven. De twee rae-
men an de rekse kant, bin van de
weunkaemer. Dae zaet'n m'n aoltied,
at gêên zeumer was. D'r is wat af-
gepraet! In wat att'r aomae te zien
was, daer 'oop 'k 'n aore kêér nog
wè's over te schriev'n.
Van de uitgeverij Van der Peyl
Kruiningen B.V. ontvingen wij dezer
dagen een exemplaar van het zojuist
verschenen boekje met verhalen en
gedichten in dialect van Zuid-Beve
land: Noe nog mooier, geschreven
door Bei Cok. In het voorwoord legt
de auteur uithoe hij er toe geko
men is om dit alles na zoveel jaren
rust, nu pas op papier te zetten!
Dan vertelt hij, dat hij begin 1990
via de bibliotheek onze jubileumuit
gave van 1979 in handen kreeg:
Kinderversjes en Volksliederen uit
Zeeland, en vervolgt: 'Tot mijn ver
bazing trof ik hierin een liedje aan,
waarvan ik zelf de tekst en muziek
had geschreven in 1946 of 1947. Het
liedje was niet volledig afgedrukt,
en de erbij vermelde muziek was ook
helemaal anders dan de oorspronke
lijke
Dhr. Cok heeft zijn lied met commen
taar aan de redactie van Nehalennia
gezonden, die het opnam in nr. 7 9
blz. 28/29. We hebben het door ons
geplaatste liedje er ter vergelijking
naast gelegd, en kunnen constateren,
welke overeenkomst bestaat met de
coupletten 2 en 4, benevens het re
frein van het vers van dhr. Cok.
We hebben destijds voor de totstand
koming van ons 'liedboek' de leden
van onze Vereeniging opgeroepen,
ons zoveel mogelijk Zeeuwse liedjes
te bezorgen, waarna er tientallen op
het secretariaat binnen kwamen, oude
èn nieuwe, ook 'oude teksten' zonder
muziek. Daar waren enkele bij, die
naar onze mening ooit gezongen moes
ten zijn. Navraag leverde geen ande
re informatie dan: onbekend. We meen
den dat de ons verstrekte 'oude
tekst', over de aard van de Zeeuw,
als het ware vroeg om gezongen te
worden. En we aanvaarden dankbaar
het aanbod van de Zeeuwse componist
W.L. Harthoorn voor een passende
melodie te zorgen. Zo kwam het
twaalf jaar geleden op blz. 70 van
onze jubileumbundel terecht met de
titel Den Zeeuw z'n aerd. We hebben
destijds de tekst precies zo doorge
geven als we die ontvingen, er niets
afgelaten, en geen woord aan veran
derd; er was niet meer dan twee cou
pletten plus het refrein. Hoe is het
mogelijk dat in al die jaren niemand
een teken van herkenning heeft gege
ven, noch na de eerste, noch na de
tweede druk? We hopen nu maar, dat
ook de heer Cok wil aannemen, dat
door allen die hieraan meegewerkt
hebben met de beste bedoelingen en
geheel te goeder trouw is gehandeld.
Gelukkig heeft de auteur het einde
lijk onder ogen gekregen, en is het
voor hem aanleiding geweest, 'zijn
verhalen en liedjes op papier te zet
ten', anders was het boekje Noe nog
móóier misschien nooit verschenen.
En dat zou jammer zijn geweest: In
Zuidbevelands dialect vooral een
reeks herinneringen aan vroeger,
aan gebeurtenissen, eenvoudig verteld
of in versvorm gegoten, waaraan niet
alleen tijd- en streekgenoten plezier
zullen beleven. De spelling die werd
gebruikt zal velen het lezen verge
makkelijken. Wat voor de één 'n feest
van herkenning is, kan voor 'n ander
kennismaking met oude gewoonten
en gebruiken worden, 'n stukje soci
ale geschiedenis!
Over vuuftig jaêr
1. In oanze jonge jaêren, was 't geld
nog êêl vee waêrd
De boeren griepten strekgos en
stookten op den aêrd
39
