Het perron vertoonde een merkwaardige en
treurige aanblik. In de verzamelloods zon
gen de Engelsen het hoogste lied, op de vi
ool begeleid door een zestal blinden onder
hen. Leed schijnt te verbroederen: op het
perron spraken Duitsers en Engelsen met
elkaar en informeerden naar de behande
ling in het vijandelijke kamp. Velen waren
voor het leven getekend, misten een arm of
been, sommigen waren blind, maanden
lang hadden zij in hospitalen gelegen. Bij
de Engelsen waren deelnemers aan de slag
aan de Marne en gevechten bij Bergen
(België), bij de Duitsers onder andere over
levenden van de kruiser Mans en de al in de
eerste oorlogsdagen getorpedeerde mij-
nenlegger Koningin Louise.
De kleding vertoonde grote verschillen, de
Duitsers zagen er in het algemeen goed ge
kleed uit en droegen meestal nog hun eigen
uniformen, de Engelsen daarentegen droe
gen een kleding-allegaartje, variërend van
burgerkleding tot uniformen van de Royal
Fusiliers en het Franse regiment de Ligne;
hun laarzen leken wel op die van zwervers.
Een Engelse krant beweerde zelfs dat de
Duitsers de kaki uniformen van de Engel
sen in beslag hadden genomen om te ge
bruiken voor spionagedoeleinden.
Om half negen 's avonds was de Mecklen
burg klaar om de Tommies te ontvangen.
Ook voor hen was de tweede klas gereser
veerd en de bemanning deed alles om de
overtocht draaglijk te maken. De insche
ping was prima geregeld, iedereen droeg
een label met klasse en hutnummer. Ruim
twintig lichtgewonden konden niet aan
boord slapen en moesten in de verzamel
loods overnachten. Voor de begeleiding
zorgden artsen, verplegers en verpleegsters
van het Engelse Rode Kruis.
Woensdagmorgen om acht uur vertrok de
Mecklenburg naar Folkestone. Er stond een
stevige zuidwester, waardoor de overtocht
voor ongeveer veertig bedlegerigen een
ware beproeving was. Na aankomst in
Folkestone gingen eerst de mensen met
krukken van boord, daarna werden met be
hulp van het laadgerei de zwaarste patiën
ten gelost, zij werden eenvoudigweg van
boord gehesen. Tenslotte nam iedereen
plaats in een Rode Kruistrein naar Londen
Charing Cross; de ongelukkigen waren
weer terug in 'good old England'.
De Duitsers vertrokken in tegenovergestel
de richting. Toen hun trein 's avonds om
negen uur uit Vlissingen naar Osnabrück
vertrok, klonk het 'In der Heimat, in der
Heimat, da gibt's ein Wiedersehn".
Hoe onze Nederlandsche solda
ten te Vlissingen onder toezicht
van Hollandsche en Duitsche
Roode Kruis-verplegers de
Engelsche gewonden van den
trein naar de boot transporteer
den,
die hen naar Engeland
overbracht.
April 2001
7
