9
A
V?
FERRANTE’S LIEFDESERVARING
c
m
c.
r
I
ft
r
if1
ru
5
HI
op
lieve engel?'
IN
(In ae omgeving van Apeldoorn)
K
t
01
DE TO
Kloostei
-.*1
r‘-G
'A
de kapitein
was hij door
heel Italië
schoot
luiste-
dezen
Vrij naar het Engelsch door FIOR DA LISA
5)
Nieuwe lezers beginnen hier:
Ferrante was in het leger van Cesare Borgia, waar
mede deze beruchte krijgsman een veldtocht in Italië
ortdemam, bekleed met het bevel over een condotta.
Door zijn moed en inzicht had hij zich deze positie
weten te veroveren, want als berooid Siciliaansch
edelman had hij zijn diensten aan Cesare aangeboden.
Terwiil Cesare in Lojane wachtte op toestemming
van den heer van Florence om door Toscane te
mogen trekken, permitteerde Ferrante zich de luxe
verliefd te worden op de beeldschoone Cassandra
de Genelleschi, die hij in de Chiesa di Annunziata
had ontmoet. Hij was Cassandra, die slechts door
een gezelschapsdame was vergezeld, gevolgd en
had hun zijn geleide aangeboden, omdat de stad
vol rumoerige soldaten was.
Cassandra’s stem had hij onderweg hoewel hij
naar het geluid ervan smachtte niet gehoord.
Steeds wanneer hij haar aansprak, was het de
oude kwaaddenkende gezelschapsdame geweest, die
het meisje was vóorgeweest en in haar plaats had
geantwoord. Op de stoep van Cassandra s woning had
zij hem weggezonden; als een boodschappenjongen!
Ferrante was zoo verliefd op Cassandra geworden,
dat hij zijn plicht als officier verzuimde en er wel
dra in zijn condotta gebrek aan discipline heerschte.
Ten slotte besloot hij Cassandra, die hij vaak ge
zien maar nooit gesproken had, een brief te schrijven.
Hoewel Ferrante den brief aan haar persoonlijk
had geadresseerd kwam hij toch in handen van
Cassandra’s broers Tito en Girolamo. Van Leonida
hoorden zij, wie de afzender van het epistel is.
Cassandra werd geroepen en Tito zei het meisje,
dat geestelijk achterlijk is, dat die Ferrante haar
beleedigde, door haar zijn liefde te verklaren omdat
hij slechts een avonturier van lage geboorte is.
Cassandra is woedend als ze dat hoort en zegt
dat ze hem de waarheid zal zeggen als hij haar ooit
mocht aanspreken.
Tito en Girolamo smeedden het plan Ferrante
voor zijn vermetelheid te straffen, en de eerste gaat
naar Cesare Borgia om hem bij dezen zwart te maken.
Op een handige wijze weet Cesare er achter te
komen, dat Tito gedreven,7 wordt door persoonlijken
haat tegen Ferrante. Als Tito dan ook insinueert
dat de kapitein met Cesare’s vijanden heult, doet
Cesare Tito het voorstel door een proef uit te maken,
wie van hen, Ferrante of Tito, zijn vijand is. Als
Ferrante de bedrieger is, zal het hem zijn leven
kosten. In het tegengestelde geval zal Tito zijn be
schuldiging met zijn hoofd hebben te betalen.
Casare zal Ferrante een brief laten overbrengen,
die zeer belangrijk is in verband met de inname
van San Ciascano. Brengt hij de?en brief aan zijn
bestemming, dan zal hierdoor zijn loyaliteit bewezen
zijn. Verkoopt hij het geheimdan zal het zijn
hoofd kosten. Tito neemt na eenige aarzeling het
voorstel aan. Thuisgekomen verzint hij met zijn
broer een plan om Ferrante in de val te lokken.
Hij laat Cassandra een brief schrijven, waarin zij
Ferrante vraagt bij haar te komen, daar haar broers
uit zijn. Ferrante is dol-gelukkig met dit schrijven
en brengt Cassandra een bezoek.
Zij zat de zedigste maagd van
dien avond met haar handen in den
gevouwen en met neergeslagen oogen,
rend naar het verliefde gepraat van
AAN I
Riviera
den hemel, de bitterheid van de hel, dat alle.'
kan in één uur worden besloten. Indien dit uui
het eenige was, dat ik in uw liefelijke tegen
woordigheid mocht doorbrengen, dan zou mijn
leven slechts uit dit ééne uur bestaan al het
andere zou niets dan een voor- en naspel zijn
van mijn eigenlijke leven."
„O. messer,” zei ze, terwijl er een blos op
haar wangen verscheen, en toen weer: „0,
messer!"
Het was duidelijk aan haar stem en haar
manieren te merken, dat zij verstandelijk niet
geheel en al normaal was, maar
merkte er niets van, zoo verblind
zijn liefde voor haar.
„Men noemt mij Ferrante," zei hij. „Wilt
u... wilt u mijn naam niet zeggen, Cassandra!’
Even keek ze hem aan; toen sloeg ze haat
groote wimpers neer.
Ferrante,” mompelde zij en het was haar
alsof haar hersens begonnen te gloeien. Nimmet
had zij kunnen vermoeden, dat een naam zóó n
melodieuzen klank kon hebben. Ferrante stak
een bevende hand uit, om een van de hare te
grijpen. Ze liet hem zijn gang gaan; beweging
loos lag haar hand in de zijne.
„Wil je het mij geven,
smeekte hij.
,,Wat moet ik je geven?” vroeg zij.
,,Deze hand dit kleine handje!”
„Waarom? Wat wil je er mee doen? Heb je
dan zelf niet twee groote handen?”
„Hoe geestig!” riep de verrukte kapitein uit
„Schoone jonkvrouw, wees genadig!”
Ze lachte; een dwaas, geest-loos lachje, maar
in zijn ooren klonk het als het gelui van zilveren
klokjes. Bewonderend staarde hij naar de mat-
bleeke schoonheid van haar gezichtje. Zijn
ademhaling ging snel door de emotie, die hem
bezielde. Een verlangen kroop in hem op. Toen
verzocht ze hem, naast haar te komen zitten,
en hij gehoorzaamde haar, gretig en toch be
scheiden. En naar zij dacht heel dwaas.
Terwijl hij daar zat in de schemering van den
schitterender! avond, in dien tuin, die door de
heerlijkste geuren als het ware doorzeefd was,
kon hij niet anders denken dan dat het leven
hem zeer goedgunstig was gezindHij ver
keerde in vrede met alle menschen; hij hield
van alle menschen
En hij zei haar dit, en begon toen te ver
tellen van de verandering die er over hem en
in zijn leven was gekomen door het feit, dat hij
haar beminde; hoe het den loop van zijn leven
had veranderd; hoe hij, die altijd ruw en avon
tuurlijk was geweest, nu steeds zou streven om
zoo zacht en goed mogelijk te zijn, opdat hij
haar liefelijkheid waardig zou zijn... en hij zei
dit alles in een bloemrijke taal, waarover man
nen, die pas verliefd zijn geworden als door een
wonder schijnen te kunnen beschikken, en die
hun, voor wie ze bestemd is, als muziek in de
ooren klinkt
Maar Cassandra vond hetgeen Ferrante zei
vervelend en dwaas en ze had moeite hem dit
niet te zeggen. Met groote inspanning slechts
slaagde zij erin naar hem te luisteren zooalshet
een verliefde maagd betaamt en antwoordde al
en toe met de woorden, die Tito haar had in
gepompt, maar die soms in het geheel niet van
toepassing waren op hetgeen Ferrante zei......
Maar deze scheen het ter nauwernood te be
merken
Op deze wijze snelde het uur, waarvan hij
had gezegd dat het zijn heele leven zou kun
nen beteekenen, spoedig heen voor Ferrante,
die door zijn liefdesroes als in een staat van
dronkenschap verkeerde, terwijl het voor Cas
sandra langzaam en traag voortkroop, terwijl
iedere minuut haar een grootere en ondraaglijke
kwelling scheen te brengen. De schaduwen os
hen heen verlengden zich; de purperen gloed
verdween van het palet van den hemel; boomet
en struiken werden donker-blauw tegen den
somberen achtergrond; achter de vensters in hel
huis werd hier en daar licht ontstoken en val
dwaas. En nu hij zweeg, gaf ze hem geen ant
woord, om de afdoende reden, dat ze er geen
bedenken kon.
„U zult het mij vergeven, dat ik in de uit
rusting van mijn veldtenue voor u verschijn.
Het is niet aldus, dat ik mij had voorgesteld
aan uw voeten neer te knielen en u mijn hulde
te brengen. Maar ik moet hedenavond een mis
sie gaan vervullen; ik moet een verren tocht
gaan ondernemen. Was het niet, dat mijn ver
langen u te zien en uw stem te hooren mij hier
gehouden hadden, dan zou ik nu reeds op weg
zijn naar Lojano, waarheen een opdracht van
mijn meester, den hertog, mij dwingt te gaan.
Wilt u mij, madonna, mijn gebrek aan plichts
besef en mijn uiterlijk vergeven?’
Hij, de held van menigen veldslag, lag daar
nog steeds bij haar neergeknield en keek met
bijna verlegen blikken naar het meisje, dat voor
hem de verpersoonlijking was van alles, wat
goed en mooi op deze wereld was.
Ze keek hem nieuwsgierig aan en zag dat
hij aardig was om naar te zien; goed gevormd
en groot; jong en sterk, met een fijne, manne
lijke schoonheid in zijn gladgeschoren gezicht
en een zeldzaam, brandend vuur in zijn oogen.
Maar ze was te goed door messer Tito onder
richt om niet in practijk te brengen, hetgeen zij
geleerd had. Neen, ze zou wel oppassen, door
haar bewondering voor hem, haar taak te ver
geten. Bovendien, was hij niet van geringe ge
boorte, zooals iedereen zei, en was zijn ver-
eering voor haar eigenlijk niet een beleediging?
Ze had het woord van haar broers ervoor en
dit mooie maar achterlijke meisje had geen oor
deel, dat haar broers haar niet hadden in
gegeven.
„Ik vind, dat u er aardig uitziet," zei ze, en
ze bloosde van genoegen. „En wat het gebrek
aan plichtsbesef betreft, wat maakt één uur uit?"
Een oogenblik nam zijn gezicht een sombere
uitdrukking aan. Ze begreep niet, dat een uur
verzuim bij zoo n gewichtige taak een zeer
ernstig vergrijp was, indien het bekend werd!
„Wat is een uur?” herhaalde hij langzaam,
en toen, zijn liefde voor haar trachtend onder
woorden te brengen, vervolgde hij: „Wat is een
uur? Wat kan het niet zijn! De zoetheid van
LANGS HET KANAAL
