E
f
1.
U
r I
L
1
1
n
d
1,
d
goedheid! Maar die
r
e
t
i
on-
Door
I
k
I
1
c
1
1
r
i
5
r
i
t
i.
niet te gelooven. Ik kan het
het geval het jou niet kan
je vrouw zal het in ieder geval
1
1
t
1
r
a
D
i,
n
i
TUSSCHEN DE LANGE, GRACIEUZE VINGERS VAN EEN EUCALYPTUS DOOR heeft men
op deze foto een fraai vergezicht op de met sneeuw bedekte toppen der bergen ten Noorden
van Glendale in Californië. De nieuwe Hyperion Street Bridge op den voorgrond is thans een
drukke verkeersader tusschen Los Angeles en Glendale, een zusterstad, die zich de laatste jaren
belangrijk heeft ontwikkeld.
drong een vrouwestem van uit den tuin tot hen
door. Ijl en teer kwamen de klanken van een
wiegeliedje naar hen toe
John Dahl deed een stap naar het raam.
„Zoon groot geluk mag je niet vernietigen!
pleitte hij. „Heb medelijden met haar. 'Ze is nog
zoo jong!’’
„Heb jij met mij medelijden gehad?” vroeg
Jack. Hij ging naar het raam, vastbesloten de
jonge vrouw binnen te roepen. Zijn oogen
zochten den tuin af tot hij vlak bij het venster
een jonge vrouw gewaar werd, die, een kindje
in haar armen wiegend, op en neer liep. Ze had
een ovaal gezicht met sprekende, bruine oogen;
haar mond leek een vreemde, roode vrucht
Jack wankelde achteruit alsot uij een geest
verschijning had gezien. Hij wendde zich ge
jaagd tot John, stamelde een paar onverstaan
bare klanken, greep met bevende handen naar
zijn hoed en snelde de kamer uit
In de vrouw, die in den tuin met haar baby
op haar arm liep, had hij het meisje herkend,
dat hem op den ave .J van den moord in het
huis had gezien
En hij begreep, dat de rollen thans waren
omgedraaid
land gegaan en heb daar een fijn auto-ongeval
in elkaar gezet. Overreden en gedood. Hoe
is-ie?" ze lachte weer en haar tanden schitter
den in het helle kunstlicht.
„Ik heb nooit begrepen, waarom je met hem
getrouwd bent,” zei Jack.
„Ach, puur een gril van
kon niet eeuwig duren!”
Ze lachten nu allebei, hard en wreed.
Dien nacht in zijn bed dacht Jack weer na
over den prijs, dien John hem nog moest betalen.
Hij maakte plannen, om ze weer te verwerpen.
Tot eindelijk, als een ingeving, de gedachte over
hem kwam, dat John wel weer eens getrouwd
kon zijn daar hij immers dacht, dat zijn vrouw
dood was! John hield van een gezellige, huise
lijke omgeving. Als dat eens waar was. als hij
werkelijk opnieuw getrouwd wasDan zou
hij, Jack, niet alleen het middel hebben ge
vonden John te martelen, maar er zou ook
tevens geld voor hem zijn te verdienen... Chan
tage is zoo gemakkelijk
Hij kon het in zijn bed bijna niet meer uit
houden. Urenlang lag hij wakker, totdat hij
eindelijk de nieuwe dag kondigde zich reeds
flauw aan in een lichten, onrustigen sluimer
viel.
Den volgenden morgen nam hij den trein naar
de stad, waar hij vijf jaar geleden uit gevlucht
was. Direct begon hij zijn onderzoek en ont
dekte, dat John directeur was geworden van
een groote bankinstelling. Hij grijnsde, toen hij
dit hoorde. John moest er dus warmpjes in
zitten en zou hem zeker graag veel betalen
voor zijn geheimhouding als het waar was, dat
hij opnieuw een huwelijk had aangegaan; een
huwelijk, dat eigenlijk geen huwelijk was, omdat
zijn eerste vrouw nog leefde. In een café vroeg
hij papier en inkt, en schreef John een brief,
waarin hij hem vroeg, of hij hem des Zater
dagsmiddags kon spreken over een zeer be
langrijke aangelegenheid!
Ofschoon hij geen antwoord kreeg, ging hij
toch. Ja, John was weer getrouwd en bewoonde
een groote villa. Hij moest zeker veel geld
hebben, om zoo te kunnen leven.
„Je kent me zeker nog wel?” vroeg Jack.
„Ja." De ernstige, eerlijke oogen keken
bevangen in die van Jack.
„Hoe maakt Fien het?”
„Gestorven. In het buitenland. Door een
auto-ongeluk! Een vreeselijk einde! De arme!”
„En je bent hertrouwd?”
„Ja. Twee jaar geleden.” Er kwam een ge
lukkige uitdrukking op Johns gezicht. „Ons kind
is zes weken.”
Een kind! Er was een kind! Jack voelde nei
ging, den ander in zijn gezicht uit te lachen.
John had nu nóg meer reden, om voor zijn
goeden naam te betalen. Het zou belachelijk
gemakkelijk zijn.
„Maar je hadt niet mogen trouwen,” merkte
Jack wreed op, van ieder woord genietend, in
zijn zucht den ander te doen lijden. „Ik zag
Fien een paar dagen geledenZewe
hebben er nog om gelachen, omdat je zoo grif
hadt geloofd, dat ze dood was!”
..JijontmoetteFien!" Er lichtte een
vreeselijke angst in de oogen van John.
.Ja. Niet prettig voor jou, hè?”
„Ik geloof je niet!”
„Je hoeft me
bewijzen! En voor
schelen
minder prettig vinden.”
John huiverde. „Ze mag het niet weten,” zei
hij. „Ze zou het niet overleven. Het is te wreed
voor haar.”
Toen stond Jack op en steunde met bei zijn
handen op de tafel. „Indertijd, ruim acht jaar
geleden, had je mij kunnen redden als je hadt
willen zwijgen. Dat heb je niet gewild. Waar
om zou ik nu ter wille van jou zwijgen? Ik heb
je in mijn macht, en ik vraag een hoogen prijs!”
Terwijl hij dit zei, doorleefde hij weer de
vreeselijke jaren, die hij in de cel had door
gebracht. En hij voelde, dat de man voor hem
nooit zóó zou kunnen lijden, al perste hij hem
nog zooveel geld af. Neen, met geld zou hij
niet tevreden zijn. Hij wilde den ander even
gevoelig treffen als hijzelf getroffen was: hij
moest lijden, hij. zijn vrouw en zelfs zijn kind!
Dan pas zou hij zich gewroken hebben.
„Mijn stilzwijgen is niet te koop!" besloot hij
zijn gedachtengang overluid.
De beide mannen staarden elkaar aan en
Johns oogen smeekten om medelijden. Eindelijk
vroeg hij, en zijn stem klonk gebroken: „Wil je
geen prijs noemen?"
Jack genoot. Hij had den ander op zijn knieën
gebracht. Hij lachte hard en gemeen. „Neen,"
zei hij. „Ik verkoop mijn-stilzwijgen niet!”
Weer viel er een stilte tusschen hen. Opeens
