1
t
1DIE 1DE1V<D<D<B
IDE IH^UID,
r
't
I
A
klopte
II
J
I
H
>2
HOOFDSTUK III
Hei
11
werd het
was,
hem eigenlijk
en als ik
VRIJ NAAR HET AMERIKAANSCH VAN CHRISTOPHER B. BOOTH
DOOR FIOR DA LISA
aan de
Het opnemen
temidden
heeft om ze
van een film-scène is zelfs voor het publiek in Hollywood, dat om zoo te zeggen
van de film leeft, toch altijd nog een gebeurtenis van belang, waarvoor men uren over
te volgen. Onze foto geeft de opname voor een film, waarin Al Jolson (rechts in
het midden der foto, met hoed in de hand) een hoofdrol speelt. De scène moest verscheidene
keeren worden overgemaakt; het publiek wachtte echter geduldig tot de laatste meter gedraaid
was, hetgeen pas na verloop van drie uur het geval was!
Om te beginnen zouden de couranten bijvoor
beeld met knallende opschriften vertellen, wat
heel Broadway al geruimen tijd fluisterde, na
melijk dat Brockton Potter zijn tooneelstukken
stal!
En Myra had ook gelijk, dat het een schitte
rende reclame voor hem zou zijn, indien men
wist, dat hij de schrijver was van het stuk, dat
men een millioenen-recette voorspelde. Ja, het
zou verscheidene deuren voor hem openen, die
tot nu toe gesloten waren geweest. Het zou
hem van onbekend, bekend maken. Al werd hij
dan ook maar bekend als de man, die Brockton
Potters neus vervormd had... Want bekend te
worden is de grootste moeilijkheid op
Broadway.
Opeens schoof hij zijn stoel achteruit. ,,Ik
doe het!” riep hij uit. ,,Ik doe het! Vanavond
nog!”
5)
Nieuwe lezers beginnen hier:
Op zekeren avond krijgt Brockton Potter, een Iheater-directeur
te New York, die een uiterst slechte reputatie geniet, bezoek van
Fred Marvin, die zich met geweld toegang lot Potters kamer
heeft verschaft door den butler Johnson eenvoudig bij zijn kraag
te nemen en hem te dwingen den weg te wijzen.
Fred Marvin komt van Potter eischen, dat deze hel contract
verbreekt, dal hij gesloten heelt met Dora Taylor, Freds verloofde.
Potter wordt hier woedend over. Maar Marvin lel daar
niet op. Hij schoof zijn stoel dichterbij, en terwijl Potter hem
een en al verbazing aankeek, haalde hij een vel papier uit zijn
zak. Eenige uren vroeger op denzelfden avond vertelde Allan
Rickard aan zijn vriendin Myra Cullen, hoe Potter zich op
listige wijze had meester gemaakt van een door hem geschreven
tooneelstuk „The Laughing Lady”, dal een millioenen-recette
werd voorspeld Vaak heeft Allan geprobeerd Potter te spreken
te krijgen, maar steeds vergeefs. Myra raadde hem nu, zich met
geweld toegang tot Potter te verschaffen en zich zoo bekend te
maken als de auteur van hel stuk-
De ontdekking van den butler.
Hoewel Johnson, Potters butler, van zichzelf
heelemaal niet vechtlustig was aangelegd, was
hij toch een waar boks-enthousiast. Dien avond
werd in Madison Square Garden een wedstrijd
van tien ronden uitgevochten tusschen twee van
zijn favoriet zwaargewichten en een woordelijk
verslag van den strijd werd schitterend weer
gegeven door het radio-toestel in de bedienden
kamer. Johnson zat er van te genieten, toen
Fred Marvin door zijn onophoudelijk bellen
zijn komst had aangekondigd, waardoor de
butler den luidspreker zijn rug moest toekeeren
juist op het oogenblik, dat de beide kampioenen
bezig waren linksche hoeken en maagstompen
uit te deelen.
Toen Johnson ontsnapt was aan 't gevreesde
bevel, den reus van een indringer de deur uit
te gooien, was hij weer naar zijn radio terug
gesneld, hopend dat er gedurende zijn korte af
wezigheid geen knock-out zou zijn toegebracht.
Gelukkig was dit niet het geval en bleek de
strijd nog in vollen gang.
„U kunt me gelooven,” zei de stem door de
radio, ,,als ik u zeg, dat dit een reuze-gevecht
is. De beide kampioenen slaan geducht raak
en het publiek is gewoon razend van opwin
ding! Hoort eens hoe ze schreeuwen en gillen!
Ik ben zelf ook erg opgewonden. O, ik zou
het gezicht van dit gevecht niet willen missen
voor het honorarium, dat de winner krijgt! En
dat is heel wat!”
Johnson draaide een knop van het toestel
wat naar links, zoodat de sterkte van het ge
luid werd opgevoerd. Hij trilde van enthou
siasme.
Bong!
,,Dat is de gong, menschen! De zesde ronde
van den strijd neemt een aanvang! Het lijkt wel
of twee wilde katten elkaar in de haren vliegen!
Chicago Carl plaatst een harden maagstomp.
Die kwam aan! De Boston Boy wankelt achter
uit. Ja, hij heeft hem gevoeld, dat verzeker ik
jullie! Maar alleen een olifant zou hem kunnen
tegenhouden. Hij rent alweer op zijn tegen
stander in. Nu zitten ze elkaar zoo dicht op
de huid, dat er geen speld tusschen kan... Nu
laten ze elkaar los... Ze willen even op adem
komen. Carl snelt weer op zijn tegenstander
in. Ai! Hij krijgt een geweldigen opstopper
tegen zijn kaak... hij valt... O, maar hij is al
weer op. Hij gleed slechts uit. De handschoen
van Boston Boy heeft hem niet veel kwaad
gedaan... Nu dansen ze weer om elkaar heen,
speurend waar ze elkaar kunnen treffen
Zoo ging het door, de heele zesde en zevende
ronde en bij de achtste ronde zat Johnson wer
kelijk te trillen op zijn stoel. Hij had al zijn
zelfbeheersching noodig om niet met het publiek
in de arena te gaan meebrullen
„De beide kampioenen schijnen vermoeid,
verkondigde de verslaggever. „Dat kan ik me
ook best voorstellen na de klappen, die ze el
kaar hebben toegediend. Maar het zijn twee
reuzekerels.Chicago Carl brengt een harden
stoot toe op de kin van Boston Boy. Boston
Boy duizelt achteruit... Het lijkt alsof hij ver
suft is... Hij knielt... Hij kan niet meer op zijn
beenen blijven staan... Carl springt op hem
toe... Een knock-out! Een knock-out! Carl ligt
op den grond... Hij is uit... uit! De Boston
Boy deelde hem een fikschen stoot toe, dien ik
hier niet kon zien, menschen, maar het was een
knock-out... De strijd is ten einde...”
Er volgde nu nog een beknopt overzicht van
den wedstrijd, maar Johnson was te opgewon
den om er naar te kunnen luisteren. Hij zette
het toestel af en leunde achterover in zijn stoel
en zuchtte... Het speet hem geweldig dat hij
vier ronden van het gevecht had moeten missen
en dat hij niemand had met wien hij de kansen
kon bespreken, die Boston Boy voor het
wereldkampioenschap had... Parker, de nieuwe
chauffeur, gaf niet veel om boksen en boven
dien was hij niet thuis, daar het zijn uitgaans
avond was.
Plotseling ging de telefoonbel en
cijfertje verlicht, hetgeen het teeken was, dat
Johnson op de kamer van mr. Potter werd
verwacht.
„De baas heeft zeker eindelijk kans gezien
dien kerel kwijt te raken,” gromde hij. „Het
zal me werkelijk een genoegen doen, de deur
achter hem dicht te smijten. Ik zou 1
een trap in zijn rug moeten geven...
maar .durfde deed ik het ook!”
Johnson beklom de trap en
deur van mr. Potters kamer.
„Binnen!"
Toen Johnson het vertrek binnentrad merkte
hij direct, dat zijn meester en mr. Marvin er
klaarblijkelijk in geslaagd waren hun onderhoud
tot een vriendschappelijk einde te voeren. Ze
waren alle twee heel kalm en zaten tegenover
elkaar, het groote bureau tusschen hen in.
Potter hield zijn lange sigarettenpijp tusschen
zijn vingers, die zich voortdurend bewogen, een
gevolg van zijn opgewonden natuur.
Zoodra Johnson in de kamer was, stond
Marvin op, leunde over het bureau en wierp
zijn sigaret in den aschbak.
„Het is buitengewoon vriendelijk van u, mr.
Potter, om mij door Johnson naar het veer te
laten rijden. Ik had daar niet op durven
rekenen!”
„O, dat is in orde, mr. Marvin. Het doet me
een genoegen, je dezen dienst te kunnen be-
