r
I
1
1DI1E 1B1I:W<DC<3
IDE
u 4
A.
HOOFDSTUK VIII.
Marvin lel daar
terwijl Potter hem
vel papier uil zijn
WA
LA?
van bewaring had
i en Ed had meer
gewacht, zonder zich iets' van het
te trekken, eer zijn volharding werd
VRIJ NAAR HET AMERIKAANSCH VAN CHRISTOPHER B. BOOTH
DOOR FIOR DA LISA
„Hoor eens, Sheedy,” begon Turner, „ik
weet wel, dat ik niet veel in de melk te brok
kelen heb en dat ik nu juist niet wat men noemt
Eds vertrouwen in hem. Ed was een goede
kerel, maar niet iemand om veel vertrouwen in
te stellen. Als Ben Andrews zooiets had gezegd,
dan was het wat anders geweest, maar Ben had
zich schouderophalend afgewend.
Mike Sheedy raakte Rickards arm aan.
„We kunnen beter gaan,” zei hij. „Kom je
vrijwillig mee of
Rickey aarzelde een oogenblik en maakte
toen een hopeloos gebaar met zijn handen.
„Ik zal vrijwillig méégaan,” zei hij toen.
I
„Een paar minuten wist ik niet wat te doen.
Toen besloot ik naar'beneden te gaan en mij
desnoods met geweld een doortocht te banen,
en toen ik halverwege de trap was, ging op
eens het licht in de hall aan en stond Johnson
beneden aan de trap en keek mij aan
Ik deed alsof ik een revolver in mijn zak had
en bond een zakdoek voor mijn gezicht. Maar
ik wist natuurlijk, dat de butler mij tien tegen
één reeds herkend had.
Het regende en Ed Turner had geen overjas.
Hij dacht nooit aan een overjas vóór het werke
lijk koud was. Voor een overjas kon hij heel
wat whisky’s hebben
De portier van het huis
geweigerd hem binnen te laten
i een uur
weer aan
verzocht Ben Andrews te beloond.
De zware deur werd geopend en Mike Sheedy
en commissaris Schalk traden naar buiten. Ze
bleven eenige oogenblikken op de stoep staan,
geen aandacht schenkend aan de druipnatte fi
guur. die in de schaduw van een paar hoornen
stond.
„Het is een verstokte schelm,” zei Schalk.
„Maar hij zal zich morgen wel van een anderen
kant laten kennen. Als hij eerst maar eens een
nachtje achter de tralies heeft doorgebracht.'
Mike Sheedy stak een sigaret op. „Toch weet
ik niet, wat ik van hem moet denken, commis
saris,” zei hij. „Het is een verstandige kerel.
Verstandig genoeg om te begrijpen, dat hij de
meeste kans heeft niet op den electrischen stoel
te komen indien hij zegt, uit zelfverdediging te
hebben gehandeld. Het schot is uit Potters eigen
revolver gelost en Rickard weet dat. Daarom
kan ik niet begrijpen, waarom hij bij dat absurde
verhaal blijft. Enfin, we zullen eerst maar gaan
slapen. Goeden nacht, commissaris."
Niet voordat de beide mannen afscheid van
elkaar hadden genomen en commissaris Schalk
uit het gezicht was verdwenen, kwam Turner
voor den dag en liep Sheedy achterop.
„Sheedy, mag ik je een oogenblik spreken?'
De detective keek verrast op. „O, ben jij het,
9)
Nieuwe lezers beginnen 'nier
Op zekeren avond krijgt Brockion Polter, een Iheater-direcleur
Ie New York, die een uiterst slechte reputatie geniet, bezoek van
Fred Marvin, die zich met geweld toegang lot Potters kamer
heeft verschaft door den butler Johnson eenvoudig bij zijn kraag
te nemen en hem te dwingen den weg ie wijzen.
Fred Marvin komt van Potter eischen, dal deze hel contract
verbreekt, dat hij gesloten heeft met Dora Taylor, Freds verloofde.
Potler wordl hier woedend over. Maar la» Haar
niet op. Hij schoof zijn stoel dichterbij, en
een en al verbazing aankeek, haalde hij een
zak. Eenige uren vroeger op denzelfden avond vertelde Allan
Rickard aan zijn vriendin Myra Cullen, hoe Potter zich op
listige wijze had meester gemaakt van een door hem geschreven
looneelshik „The Laughing Lady”, dat een millioenen-recette
werd voorspeld. Vaak heeft Allan geprobeerd Potter te spreken
te krijgen, maar steeds vergeefs Myra raadde hem nu, zich met
geweld toegang tol Potter Ie verschaffen en zich zoo bekend te
maken als de acteur van het stuk. Na even te hebben nagedacht,
besloot Allan Myra's raad op Ie volgen. Hij zou er bekend door
worden, en dat was de grootste moeilijkheid op Broadway. Nog
dienzelfden avond zou hij het doen- Inlusschen zat Johnson Ie
luisteren naar een per radio uitgezonden verslag van een boks
wedstrijd. Juist had de omroeper aangekondigd, dat een der
kampioenen knock-out was, toen hij werd gebeld om op Potters
kamer Ie komen. Daar hij vreesde, opdracht Ie krijgen Marvin
de deur uit Ie gooien, was hel een meevaller voor hem, toen
hem werd gezegd, den bezoeker per auto naar het veer te bren
gen Marvin en Polier schenen de beste vrienden te zijn Weer
thuisgekomen belt Johnson mr. Polier op. doch krijgt geen
gehoor. Ongerust hierover wil hij naar boven gaan om pools
hoogte te nemen.
Op de trap ziet hij een jongen man, mei een zakdoek voor
zijn gelaat als masker. Deze dreigt hem met een revolver en
Johnson laat hem, zonder een enkele poging te doen, hem legen
Ie houden, vertrekken. Onmiddellijk daarop gaat Johnson naar
de kamer van Brockton Potter, door een angstig voorgevoel
bevangen. Zijn voorgevoel was juist: Potter zit dood achter zijn
bureau. Op den grond lijft een revolver; een bloedplek ont
siert z'n kamerjapon.
Johnson belt de politie op, en spoedig zijn commissaris Schalk
en inspecteur Belton ter plaatse. De eerste treedt zeer onheb
belijk op legen Johnson, die erg zenuwachlig is. Hij vertelt wat
er dien avond is gebeurd en herinnert zich opeens den naam
van den indringer Rickard. Schalk is woedend, omdat Johnson
hem zonder meer heeft laten ontvluchten.
Johnson beweerde evenwel, dat hij daar niets aan kon doen, om
dat de ander hem meteen revolver had bedreigd. Even later wordt
er gebeld Hel zijn de politie-dokler Delmar en Sheedy. de
detective van hel hoofdbureau. Schalk kan Sheedy niet goed
zetten, omdat deze reeds een paar keer een geheimzinnig geval
had ontrafeld, waarmee Schalk geen weg had geweten. De dokter
onderzoekt den doode en komt lot de conclusie, dat de kogel
met een eigenaardigen hoek in het lichaam is gedrongen, het
geen aan zelfmoord doet denken. H.et teil echter, dat Potter een
sigarettenpijp in zijn hand hield en dat het wapen was afgeveegd,
moet weer doen besluiten tol moord. Sheedy ondervraagt Johnson,
maar deze kan hem niets meer vertellen, dan hij aan Schalk
heeft gedaan. Sheedy kan evenwel niet begrijpen, waarom de
moordenaar zoo lang geaarzeld heeft het huis te verlaten.
Poller moet namelijk reeds eenigen tijd dood zijn geweest,
voordat Johnson naar boven ging.
Het eerste, waaraan iemand denkt, die een moord heeft be
gaan, is immers vluchten.
Commissaris Schalk wordt ongeduldig en wil weggaan. Sheedy
vindt lusschen de papieren van Potter het adres van Rickard.
Met hoofdinspecleur Norcross begeven Sheedy en Schalk zich
nu naar Rickard, die met zijn vrienden Ben Andrews, Tom
Kingsley en E_
verbaasd wanneer hij hoort, waarvoor zij komen. Hij erkent
Potter verschillende malen te hebben willen spreken en ook,
hem vaak scherp te hebben geschreven. Dien avond is hij echter
niet in de buurt van Potters huis geweest, beweert hij. Ben
Andrews trekt partij voor zijn vriend. „Je hebt geen recht je
er mee te bemoeien,’' zegt Schalk, maar Andrews voegt hem toe.
dat hij voorkomen wil. dat hij zich belachelijk maakt door
Rickard te verdenken.
Als de butler Rickard namelijk om kwart vóór elf in het huis
van Potter heeft gezien, kan Rickard nooit om elf uur in zijn
hotel zijn geweest en toch hebben Andrews en Turner op dien
lijd zijn hotel opgebeld en met Rickard gesproken. Ofschoon
Johnson bij een confrontatie Rickard positief herkent, evenals de
jas en den hoed die hij droeg, hebben de politiemannen, Schalk
natuurlijk uitgezonderd, zooveel vertrouwen in Andrews en Turner,
dal zij vertrekken zonder Rickard te arresteeren. Wanneer zij
weg zijn, geeft Andrews een relaas van het gebeurde aan zijn
chef-buiteniand, ten einde er een verslag van te maken. De
vrienden zitten nog over het geval na Ie praten als er op de
deur getikt wordt en Sheedy binnenkomt- Rickard verandert als
een blad van een boom. Sheedy vertelt ontdekt Ie hebben, dat
Rickard niet in zijn hotel heeft getelefoneerd, doch in de cen
trale aan den overkant van de rivier. Miss Cullen, de telefoniste
van hel hotel waar hij woont, heeft hem namelijk doorverbonden.
Rickard valt door de mand, en zoowel Andrews als Kingsley
zijn verontwaardigd omdat hij hen op zoo’n unfaire wijze voor
den gek heeft gehouden. Rickard vertelt nu, hoe hij zoo maar
de villa van Potter kon binnengaan en hoe hij, op de kamer van
Potter gekomen, merkte, dat hij dood was. Hij zag een revolver
op den grond liggen en raapte die, dwaas genoeg, op. Hij veegde
ze echter af met zijn zijden zakdoek, toen opeens de huistelefoon
ging, waaruit hij begreep, dat er iemand beneden moest zijn.
Onderweg naar het veer ik ben er te voet
heengegaan probeerde ik een uitweg te vin
den uit de moeilijkheden waarin ik was ge
raakt. Ik moest een alibi hebben, een alibi, dat
beslissender was dan het feit, dat de butler mij
had herkend. Toen vormde ik het plan, dat,
naar ik dacht, niet falen kon.
Het was een paar minuten vóór elven toen ik
aan het veer was. Ik belde mijn hotel op, we
tend, dat ik dan miss Cullen aan de telefoon zou
krijgen. Inderdaad kwam zij aan het toestel en
ik vertelde haar dat ik in moeilijkheden was ge
raakt, waarover ik haar telefonisch niet nader
kon inlichten. Ik legde haar uit, wat ik wilde,
dat zij doen zou en zij beloofde mij aan mijn dan
wensch te zullen voldoen. Hierna belde ik de
Daily Dispatch op en
willen vragen mij in mijn hotel op te roepen.
Zooals jullie al weten, heeft miss Cullen, toen
Ben Andrews opbelde, mij verbonden met hem
door mij op te bellen op het nummer, dat ik haar
had opgegeven. Ben dacht natuurlijk, dat ik met
hem sprak terwijl ik op mijn kamer was. Waar
schijnlijk heeft, terwijl Ben en ik in gesprek
waren. Ed Turner getracht mij aan de telefoon
te krijgen. Dat was zuiver toevallig, maar het
bezorgde mij een tweeden getuige en ik vroeg
Ed om ook te willen komen om een partijtje
poker te spelen. Dat was een vergissing van mij,
dat zie ik nu ook in. Het was te vooropgezet
om waar te kunnen zijn.'
Hij zweeg en maakte met zijn handen een ge
baar, alsof alles was afgeloopen.
„Dat is de waarheid maar ik begrijp wel, dat
niemand van jullie me gelooft,” zei hij toen.
„Dat kan je ook niet van ons verwachten,”
zei Tom Kingsley.
Van zijn drie vrienden bleef er slechts fén
hem tróuw: dat was de kleine Ed Turner, die
meer had gedronken dan goed voor hem was en
die het nooit lang in hetzelfde baantje kon uit
houden.
„Ik geloof ieder woord van hetgeen je hebt
gezegd,” verklaarde hij, opspringend. „Houd je
taai, Rickey; je hebt vrienden, die je niet zullen- Turner?”
verlaten. De zaak zal wel in orde komen en het
zal wel blijken, dat je de waarheid hebt ge-
td Turner zit te kaarten. Natuurlijk is Rickey heel Sproken.
ook.
GEZICHT OP THUN MET (IN HET MIDDEN DER FOTO) DE RIVIER DE AARE (Zwitserland).
‘r
Maar niemand schonk aandacht aan Ed 1 ur-
:r. Zelfs Rickey voelde zich niet verlicht door
een eerste klas kerel ben, maar.
„Je hebt wat te veel gedronken
<r, 44*^
