HET ORANJEPLEIN TE OOST-SOUBURG (ZEELAND).
Potter!"
De he
zeggen:
Het F
de Ke
van jezelf,
I
niet binnenkomen, heeren?” vroeg hij.
en Ed Turner drie uur ge-
gevonden hadden, dien
was zooveel gecompli-
van het hotel,
„Werkelijk?” Sheedy begon meer belangstel
ling te toonen.
„Vind je het niet zonderling, Sheedy,” ver
volgde Turner, „dat Potter zijn bezoek in een
ouden auto, waarin hij zelf nooit meer reed
en waarvan de motor niet meer betrouwbaar
was, naar het veer liet brengen? Waarom liet
hij geen auto komen van een verhuurinrichting?
Er is er een dicht in de buurt. Daar zou veel
minder tijd mee gemoeid zijn geweest dan met
het op gang brengen van den motor van den
auto in de garage. Bovendien was Johnson
geen goed chauffeur en moest Potter heelemaal
alleen thuisblijven, iets wat hij anders onder
geen voorwaarde deed. Wanneer het eens
voorkwam, dat al zijn bedienden uit waren,
ging hij zelf ook altijd uit! Als je het Johnson
hadt gevraagd, zou je hebben gehoord, Sheedy,
dat het den eersten keer in al die jaren was, dat
Johnson bij hem was, dat Potter alleen thuis
bleef!
Maar Johnson vertelde me nóg iets, wat hij
aan jou vergat te vertellen. Die bewuste Mar
vin is op een zeer vijandelijke en robuste wijze
het huis binnengedrongen. Hij heeft den butler
letterlijk bij den kraag genomen om binnen te
kunnen komen, en hem zonder meer gedwongen
naar boven te gaan en hem den weg te wijzen!"
„Weet je wel precies, wat je zegt, Turner?”
vroeg Sheedy. „Waarom heeft die Johnson dat
niet aan mij verteld?”
„O, ik denk, dat hij het niet belangrijk ge
noeg vond. Hij kon misschien alleen maar aan
Rickey denken.”
„Niet zoo héél veel, Sheedy. Ik weet bijvoor
beeld nog heel goed wat ik zeg. Ik hoorde
je tegen Schalk beweren, dat je niet begrijpen
kunt, waarom die Rickard bij zijn bewering
blijftIk zal je zeggen waarom: omdat hij de
zuivere waarheid zegt.”
Mike Sheedy maakte aanstalten Tutner den
rug toe te keeren. „Je verspilt je tijd, Turner,”
zei hij. „Je vriend Rickard heeft het voor zich
zelf verbruid, toen hij dat alibi in elkaar zette.
Niemand doet zooiets als hij zich niet schuldig
voelt."
Ed Turner greep den detective bij den arm.
„Er valt met jou te praten, Sheedy,” zei hij,
„maar je hebt een vergissing begaan, een héél
duidelijke vergissing. Ik zeg je, dat Rickey Pot
ter niet heeft doodgeschoten en als je een
oogenblikje wilt luisteren
„Als Rickard het niet heeft gedaan, wie deed
het dan? De butler, zeker?" Mike Sheedy’s stem
klonk sarcastisch.
„Luister, Sheedy. De meeste van jullie po-
litie-mannen verachten ons reporters wanneer
we zelf voor speurhond gaan spelen, maar ik
zeg je, dat sommigen van ons tamelijk goede de
tectives zijn. Ik heb de methoden van de po
litie al meer dan vijftien jaar lang nagegaan, nu
eens hier, dan daar. Als ik wilde opscheppen,
zou ik je kunnen vertellen, dat ik al meermalen
een geval opgehelderd heb, waar de politie
machteloos tegenover stond. De kwestie is, dat
de politie over te weinig doorzicht beschikt. Ik
zeg je eerlijk, dat jij een uitzondering bent, an
ders zou je geen kans hebben gezien Rickards
alibi te achterhalen en aan te toonen, dat het
valsch was. Laten we nu echter eens wat verder
gaan. Luister naar me en we zullen dit geval
hebben opgelost voor het dag is...
„Je hebt nogal een hoogen dunk
dat moet ik zeggen!"
Ed Turner lachte cynisch. „Een ander heeft
hem niet, laat ik hem dus zelf maar hebben.
Maar je wilt even naar me luisteren, nietwaar?”
„Steek van wal,” bromde Sheedy.
„Ik ben zelf naar Potters villa geweest,” zei
Ed Turner. „Neen, wees maar niet bang,
Sheedy, ik heb niets aangeraakt. Alles is nog
zoo, als jij het hebt verlaten! Ik heb hoofd
zakelijk met Johnson gepraat. Ik ben op het
oogenblik aan geen courant verbonden, maar
ik liet den butler een brief lezen van de „Chro
nicle”, beloofde hem zijn portret te zullen plaat
sen met een mooi onderschrift over zijn flink
optreden en liet hem terwijl een paar dollar
in zijn hand glippen. De laatste, die ik had.
Nou, toen werd hij vertrouwelijk. We dronken
samen een paar glaasjes brandewijn en hij ver
telde mij een paar bijzonderheden, die hij jou
niet heeft verteld.”
was!"
„Je bent gek of dronken!”
„Denk je dat, Sheedy? Je denkt dat zeker,
omdat Johnson meende, Potter te hooren
spreken? Het antwoord hierop is, dat Marvin
vroeger met een circus heeft gereisd en een uit
stekend buikspreker is!”
„Bedoel je, dat het Marvins stem was, die
de butler heeft gehoord? Neen, dat geloof ik
niet. Johnson heeft Potter zien bewegen.”
„Zeker, dat is zoo, en dat was juist zoo knap
van dien Marvin. Kijk eens! Neen, je kunt het
hier in het donker niet zien. Het is een stuk
garen, een stuk zwart garen, dat ik op den
grond gevonden heb in de kamer van
HOOFDSTUK IX.
Marvins besluit.
Met een exemplaar van de „Daily Dispatch”
half verfrommeld in zijn hand liep Marvin op
en neer in zijn kamer van een hotel vlak om
den hoek van Broadway. Hij had eindelijk een
besluit genomen.
„Er staat mij slechts één ding te doen,” zei
hij halfluid, „als ik eerlijk wil blijven, en ik
zal het doen ook.”
Er werd op de deur geklopt en Marvin deed
open. Er stonden twee heeren voor hem en
Marvin begreep direct wat hen naar hem toe
gebracht had. Hij deed een paar stappen
achteruit.
„Wilt u
Het had Sheedy
kost, eer zij den man
zij zochten. Hun taak
ceerder geweest, omdat de klerk
waarin Marvin zijn intrek had genomen, uit de
handteekening van den gast Martin gelezen had.
„U is Fred Marvin?” vroeg Sheedy.
(Wordt vervolgd)
„Wat heeft de butler je nog meer verteld?”
„Iets, dat je misschien niet erg belangrijk zult
vinden, maar wat aardig voor mijn theorie pleit.
Volgens den butler toch was Potter heel be
leefd tegen dien Marvin en dat komt ook wel
uit, want hij liet hem in een auto wegbrengen,
maar Potter nam niet de moeite op te staan
toen hij afscheid nam. Hij gaf Marvin zelfs niet
eens een hand! Begrijp je me?” vroeg Turner
opgewonden.
Sheedy begreep echter niet direct, waar de
ander heen wilde.
„Je zoudt het beter begrijpen, indien je wist,
wat voor een soort man die Potter was. Hij
was steeds correct in zijn manieren, althans
uiterlijk. Hij stond altijd op, wanneer een be
zoeker binnankwam. Nou, waarom stond hij
niet op, toen Marvin wegging?”
„Nou, waarom niet?”
Turner wendde zich tot Sheedy.
HET SEISBOLWERK TE MIDDELBURG.
