SASCIHA’S IL 11 IE IF ID IE
I
i
1
1
I
„Ik probeer het te leeren,” gaf Sascha
VI
DE BAKERMAT VAN PARIJS: LTLE DE LA CITÉ. HET MIDDEN IN DE SEINE GELEGEN
EILAND, GEZIEN UIT EEN VLIEGMACHINE.
Meunier Sascha
glimlachte tegen heid tegenover de
„Het is
uit. verdieping
mij!” moet
een
VRIJ NAAR HET AMERIKAANSCH DOOR FIOR DA LISA
en dat vond hij nog het ergste
was onmogelijk om na
I
stelling niet met hem naar huis te gaan, vooral
daar hij hun ten overvloede een taxi aanbood.
„Ik voel me vanavond erg rijk,” zei hij. „Ik
heb in die paar oogenblikken, dat ik heb ge
werkt, veel verdiend.”
„Pas dan maar op, dat ze u niet rollen,"
Vera. „De dame, die naast mij zat,
raakte haar taschje kwijt in het gedrang toen
wij binnenkwamen.”
„Sapristi!" riep Adolphe Meunier uit, met zijn
hand tegen zijn zak kloppend, verschrikt bij
i ver-
hij maar wilde,
zoo zei hij, te zien
Sascha zich vermaakten.
„O, we amuseeren ons kostelijk!” zei Vera. kopje koffie bij hen te komen drinken. Dat
heel iets anders dan op de vijfde wel het minste wat zij kon doen, vond
de Rue Danton. Zelfs Sascha hij hun een avond in den circus had bezorgd
liezen.
De rit in de taxi was een waardig besluit
mij,” zei Adolphe voor den kostelijken avond. Vera zat tusschen
u er misschien Sascha en haar nieuwen vriend en voelde zich
de buitengewoon behaaglijk. Ze sloeg haar arm
er door dien van Sascha en gaf er een hartelijk
kneepje in.
„We lijken wel aristocraten,” fluisterde zij.
„Ik had liever geloopen,” zei' Sascha.
Adolphe Meunier betaalde den chauffeur met
van een echten heer en gaf hem twee
voor zichzelf, terwijl hij tegen Vera en
een grapje maakte over de edelmoedig-
armen.
„Wij, die in de Rue Danton wonen,” zei hij
„zijn misschien af en toe wat zelf-
onze luxe omgeving!”
Vera vond dit een kostelijke grap. Ze lachte
hartelijk om toen ze de houten trap opliep
1 op Sascha's arm en terwijl ze
het gat in de leuning passeerden, dat ontstaan
was omdat een van de bewoners op de trap
met de politie had gevochten. Uit iedere kamer
i en
bradend vet. Een verflenste jonge vrouw stak
„Nou, en je zei nog pas gisterenavond, dat lachte
je zoo hieldt van die zaagsellucht in een circus
en dat je de clowns zoo leuk vondt en
„Het is allemaal aardig voor kinderen,” zei
Sascha terwijl hij zijn schouders ophaalde.
„Nou, ik ben een kind!” riep Vera. „En ik de gedachte dat hij zijn geld zou kunnen
wil er heen. En jij moet met me mee. En het
is erg vriendelijk van mijnheer Meunier.”
„Het is niet vriendelijk van
Meunier luchtig. „Ik dacht, dat
wel pleizier in zoudt hebben. Maar als u
kaartjes niet gebruiken kunt, welnu, steek
dan het gasfornuis maar mee aan.”
„Vera en ik zijn u zeer dankbaar.” zei Sascha
heel vormelijk-beleefd, alsof hij een Russische
Grootvorst was. „Ik vrees echter, dat ik het
vanavond te druk heb. In ieder geval dank ik het air
u echter zeer!” francs
„Comme vous voulez!” Adolphe
haalde zijn schouders op en
Vera.
Ten laatste had Vera echter Sascha over- lachend,
daS gehaald om mee te gaan en hij vergat zijn zuchtig door
slechte bui en amuseerde zich zelfs kostelijk
met de clowns. Af en toe wierp hij een zijde- er
zekere Adolphe linqschen blik naar Vera, die naast hem op de met haar hand
des avonds en u
eerste nj van den eersten rang zat, van be
wondering vervuld voor de lenigheid der acro
baten. Tegen het einde bedierf Adolphe Meu
nier echter den ganschen avond voor Sascha. kwam de geur van voedsel: uien, prei, visch
Het was gebleken, dat zijn werk hem dien 1
avond niet zóó lang in beslag had genomen als haar krulhoofd buiten de deur en wierp wat
hij eerst had gedacht en hij was daarom nog aardappelschillen in den vuilnisbak, die op het
het geheel niet beieedigd. gekomen om zijn vrienden op te zoeken. Hij portaal stond. Boven op een der portellen zat
kende de kunstrijdster, die op het witte paard een kind te simmen. De luxe omgeving van de
reed en een paar van de acrobaten. Hij kon Rue Danton! Ja, het was een kostelijke grap
naar binnen loopen wanneer hij maar wilde, van Adolphe Meunier!
En het deed hem genoegen, zoo zei hij, te zien Voor zijn deur fluisterde zij even met Sascha
dat Vera en Sascha zich vermaakten. en toen noodigde zij Adolphe Meunier uit een
t was
ze, nadat
nederig toe.
„Hij hoopt eens een betrekking te krijgen
aan een of ander orkest,” legde Vera uit. „En
hij speelt prachtig, als hij wil. Als hij maar eens
een kans kreeg
„Waarom niet?” vroeg Adolphe Meunier.
„Indien u het prettig vindt, wil ik wel eens met
een paar van mijn vrienden spreken. Die hebben
een cabaret bij de Place Pigalle. Niet erg deftig, l
maar men moet het leven nu eenmaal nemen,
zooals het valt, nietwaar? Er is een jazz-band
voor de Amerikaansche bezoekers, en de eerste
violist had gisterenavond meeningsverschil met
den saxophonist en het was de laatste, die er
een eind aan maakte door den ander met een
leege champagneflesch neer te slaan. Misschien
is de vacant gekomen plaats nog niet inge
nomen. Ik zal uw broer graag aanbevelen,
mademoiselle.”
„Daar is je kans!" riep Vera uit. ,.U is erg
vriendelijk voor ons, monsieur.”
„Het is mij een groot genoegen," zei Adolphe
Meunier, een luchtige beweging makend met
zijn hand, waarin hij zijn sigaret hield. „Ik ben
en hen met een taxi naar huis had gebracht.
„Wilt u niet een kopje koffie bij ons drinken,
J ze.
Hij deed het erg graag.
„Ik voel me op mijn kamer altijd zoo een
zaam,” zei hij. „En ik houd zoo van gezel
schap als ik niet werk.”
Hij deed erg beminnelijk en opgewekt in hun
slecht gemeubelde kamer, die hij nieuwsgierig
rondkeek.
„U speelt schitterend viool," zei hij op een
gegeven oogenblik tegen Sascha. „Ik hoor u
soms, wanneer mijn raam openstaat.”
Nieuwe lezers beginnen hier:
Het was niet voordat zijn moeder in een smerige kazerne
woning te Parijs was overleden, dat Sascha met een
gewaarwording, die zijn ziel op een
begreep, dat hij Vera beminde met
liefde
Vera was de dochter van een vriendin
die aan typhus was
Rusland gevlucht en
bijna alle landen van
Sascha en Vera waren
tijd hadden zij niet beter geweten of zij
Sascha, /lie nu achttien was. zorgde met de
die midinette was, voor hel onderhoud
Sascha's moeder was Ie zwak om
Op een avond, toen Vera van
Sascha huilend voor zijn moeders bed liggen. Zij was gestorven
en Sascha was ontroostbaar.
Vera zei hem echter, dat „hun moedertje’ wilde, dat zij flink
zouden zijn, en in waarheid was zij voor hem de troosteres in deze
kamer, waarin de dood was binnengelredenNa de begrafenis,
waarbij zij alleen achter den lijkwagen hadden geloopen in een
stroomenden regen, die hun kleeren had doorweekt, kwamen
zij weer terug op hun kamertjes en omdat zij jong waren en
hef leven nu eenmaal zoo IS. waren zij weldra over hun ergste
verdriet heen. Vera lachte weer en Sascha verborg zijn liefde
voor haar opnieuw onder zijn bitsheid Op een keer, dat
zij samen op een Zondag naar het Boi^ de Boulogne gingen,
raakte Vera bijna onder een auto. Net bijtijds kon Sascha haar
nog wegtrekken en op dal oogenblik, nu de dood ook Vera bij
hem vandaan zou hebben gerukt, voelde hij hoe hij zonder haar
nooit zou kunnen leven. Zij brachten samen een heerlijken d"£
door in het Bois. Pas tegen hel vallen van de schemering stelde
Vera hem voor naar huis terug te gaan, omdat zij zoo n dorst had.
Als twee gelukkige kinderen wandelen zij naar de Rue Danton
Onder de bewoners van hun huis was ook een i
Meunier, een jongeman, die overdag sliep en
nachts zijn werk verrichtte. Op zekeren dag maakt hij een
praatje met Vera op de trap, en vraagt haar of zij en Sascha
met hem gaan soupeeren. Vera bedankt echter en zij toont zich
daarbij iets uit de hoogte, ofschoon zij den jongeman niet on
aardig vindt. Wanneer zij hef voorval aan Sascha vertelt, wordt
deze boos en dreigt Meunier de trap af te smijten indien hij het
nog één keer waagt „haar lastig te vallen”.
Sascha droomt van de kans, in een orkest benoemd te wor
den als violist en het lot wil, dat het Meunier is, die hem zijn
kans bezorgt Op een avond kwam hij hun twee kaartjes brengen
voor een circus. Hij was blijkbaar in b“‘ 2“l1 11,:'*4
omdat Vera had geweigerd met hem te soupeeren.
„Ik heb een paar vrienden, die aan de tra
peze werken,” vertelde hij haar. „Zij hebben vrij
mij die kaartjes voor den eersten rang gegeven.
Ik kan er echter vanavond geen gebruik vain
maken, omdat ik niet vrij ben. Indien u en uw
broer willen gaan...” „Het is zoo
„O. Sascha,” riep Vera opgewonden uit. verdieping van
„Kaartjes voor het circus. Voor jou en mij!” moet om de clowns lachen."
Sascha kwam naar de deur. Hij wierp een Maar Sascha lachte nu niet meer om de
gemelijken blik op Adolphe Meunier. clowns. Hij werd plotseling weer erg somber mijnheer?” vroeg
„Ik heb een hekel aan een circus,” zei hij. en stil. Doch hij moest tegen Adolphe beleefd
Vera lachte tegen hem en trok hem aan zijn blijven en dat vond hij nog het ergste van alles.
oor. Het was onmogelijk om na afloop der voor-
niet voordat zijn moeder in
was
zonderlinge
ongekende wijze beroerde,
een méér dan broederlijke
van Sascha's moeder,
overleden. De drie menschen waren uit
hadden na een langen zwerftocht door
Europa twee kamertjes gehuurd Ie Parijs,
als broer en zus opgegroeid en langen
waren het inderdaad.
zeventienjarige Vera,
van hun drieën, want
iets te verdienen.
haar werk thuiskwam, vond zij
