I
VEWETIAAWCIHIE LIEFDE
n
DOOR P. DELLO FIORDALISO
Amerika
van een
'1
I
t
I
MAGIE EN GENEESKUNST. Een altaar in een taoïstischen tempel, waar natuurkrachten
worden vereerd door middel van beelden, welke g-oden voorstellen. Het taoïsme, dat oorspronke
lijk een wijsgeerig stelsel was, waarin uiteengezet werd, hoe de mensch door rust en passiviteit
één kan worden met de natuur, is thans een soort Boeddhistische eeredienst geworden, waarin
men voor iedere ziekte van het menschelijk lichaam een afzonderlijken god heeft. Taoïstische
tempels zijn door geheel China verspreid. Op onze foto ziet men verscheidene babies, van
papier maché of was, welke door vrouwen zijn geofferd als ex voto in de hoop, dat hun een
zoon geboren zal worden.
Nieuwe lezers beginnen hier:
Het algemeen oordeel van het publiek afgescheiden van
dat, hetwelk op de voorpagina van iedere Amerikaansche courant
verscheen was „Zij heeft er immers om gevraagd Ja zeker,
maar vragen wij niet allemaal er om, wanneer onze neigingenof
onze droomen, of de oude zucht om met vuur te spelen, ons in
een scheeve positie brengen, waaruit we niet kunnen ontsnappen
zonder zelfverwijt of een publiek schandaal Ik voor mij, ik
tracht maar liever te begrijpen
Jane Rice stond op het punt te trouwen met Dick Cumber,
professor in de physiologic in een universiteitsstad in het Westen
van Amerika. Hij was veel ouder dan zij, werd reeds kaal en
was bijziende achter zijn dikgeranden bril. Ofschoon ze veel
van hem hield en hem hoogachtte, trouwde ze toch ook, tot op
zekere hoogte althans, om beveiligd te zijn tegen een zucht naar
avonturen, die haar al eens in moeilijke, zij dan ook heel onschul
dige omstandigheden gewikkeld had.
Ze zou in den herfst met hem trouwen, maar eerst maakte
zij nog met een heer en dame, die zij kende, de heer en mevrouw
Wood, een reis naar Venetië, waar Dick naar haar toe zou
komer?. Waarschijnlijk omdat zij door haar grootmoeder
Italiaanse!) bloed in de aderen heeft, maakt Venetië een diepen
indruk op haar Terwijl Emil Wood en zijn vrouw, wanneer zij
per gondel naar hun hotel gaan, over allerlei alledaagsche onder
werpen zitten te praten, krijgt Jane tranen van ontroering in de
oogen, bij het zien van al de schoonheid, die haar omringt.
Een zeldzaam gevoel maakt zich van haar meester! ze had wel
kunnen schreien van geluk
„Neen, lieve,” antwoordde zijn vrouw. „Ik
zal hier niet anders dan melk en wijn drinken.
En toen: „Kijk eens, hoe grappig! Stel je voor,
dat je bij ons in New York in een boot ging
winkelen! In de Fifth Avenue bijvoorbeeld!'
Emil Wood lachte en maakte een belache
lijke opmerking, terwijl zij onder de Brug der
Zuchten doorvoeren. Jane Rice had de brug al
er van
de gondolier even op
zei: Ponte dei
Venetië! Misschien kon ze af en toe eens aan
het wakend oog van de Woods ontkomen! Ze
verlangde er zoo naar eens alleen door deze
stad van versteende sprookjes en vroolijke, op
gewekte menschen te kunnen ronddolen!
„Ik zal wel voor onze koffers zorgen," zei
Emil Wood. „Gaan jullie maar vast naar
boven om je neus te poederen. Laat me echter
niet te lang wachten, want ik heb zoo n honger
dat ik er beslist door uit mijn humeur zou
raken!"
Jane stond met Lidy in de groote hall van het
hotel. Er was een wondermooi gebeeldhouwde
schoorsteenmantel en de muren waren bekleed
met rose zijde tusschen marmeren pilaren, die
balcons droegen met spitse bogen,waar tusschen-
door in vroeger tijden Italiaansche edelvrouwen
hadden neergekeken op de Mercutios en Bas-
sanios en Orlandos en Antonios van het Italië
der Renaissance! O, ze waren er nu nóg en
ze keken nóg naar beneden! Jane zag die be
minnelijke, lachende schimmen, die nog leefden
net als vroeger in hun paleis, waarin niets was
gewijzigd, waarin zelfs voor een deel nog de
meubelen stonden, die zij hadden gebruikt!
Amerikaansche meisjes dronken vóór hun lunch
cocktails in die gebeeldhouwde stoelen en Jane
voelde iets als afschuw voor hen, ofschoon ze
toch een goede Amerikaansche was en het
meisjes waren van haar eigen leeftijd. Maar
het stootte haar tegen de borst, dat zij zoo
zonder eenige piëteit te toonen nonchalant in
die stoelen zaten, in die stoelen, die een stuk
historie waren gewordenEn waar zij het
vloeiend Venetiaansch had gedacht te zullen
hooren, hoorde zij het Californische accent...
„Je ziet er moe uit, Jane," merkte Lidy Wood
op. „Heb je slecht geslapen vannacht?”
„Het is me, alsof ik droom,” antwoordde het
meisje verstrooid. „Het is allemaal tè mooi..."
Lidy Wood lachte.
„Je bent veel te sentimenteel! Maar ik ben
blij, dat je het mooi vindt! Laat Emil niet te
lang wachten op zijn lunch!”
Maar Jane liet hem wél wachten, omdat zij
herkend door de afbeeldingen, die zij
gezien had, zelfs nog eer
zijn riemen leunde en
Sospiri!"
„O, dat is geloof ik die brug, die naar de
gevangenis voert," merkte Emil Wood op, die
in zijn Baedeker had zitten zoeken. „Ja, ja,”
zei hij toen, „erg aardig en interessant, maar ik
heb honger. Ik wou dat ik aan de lunch zat.
Waar is het hotel?”
Het hotel Danieli was juist om den hoek,
recht over het Canale Grande, en Jane voelde
haar hart bonsen, toen zij heur hand gaf aan
een jongen man in een witte uniform, die haar
hielp uit de gondel te stappen. Drie weken in
het uitzicht, dat zij van het balcon van haar
kamer genoot, zóó ongeloofelijk mooi vond.
Links beneden zag zij een sterk gewelfde brug,
waarop het echte Venetiaansche, bonte leven
heen en weer golfde: meisjes in zwarte en kleu
rige doeken en sjaals, Italiaansche officieren,
matrozen in sneeuw-witte uniformen, jonge
moeders, die hun babies droegen, oude vrouwen
met gebogen ruggen, jonge mannen met krul
lend haar, gondolieri, agenten met den helm in
hun nek, bedelaars, jongens op bloote voeten,
priesters, nonnen en zwartgehemde [ascisten!
Op de traghetti zaten een aantal gondolieri
in de schaduw van een vuurroode parasol en
ze zongen meer dan ze riepen „Gondola! Gon
dola!"
Het was een lange weg van die stad in het
Westen van Amerika waar Jane de vrouw zou
worden van een professor in de physiologic!
De Woods waren heel geschikt, maar zonder
eenig gevoel voor romantiek! Ze hielden meer
van het luxe leven in dure hotels dan van het
leven van de menschen, waarvoor zij gekomen
waren, om hen gade te slaan. Ze waren blij,
wanneer ze andere Amerikanen ontmoetten en
redeneeren konden over Europa, gezien door
een Amerikaanschen bril. Lidy Wood amu
seerde zich over de nauwe straatjes van Vene
tië; zij bewonderde de winkels in de Alerceria,
waar men sjaals kon koopen en zij verkocht
grapjes over de duiven op het St. Antonius-
plein.
De St. Marcus die schrijn vol kostbaar
heden stelde haar teleur, omdat ze kleiner
was dan zij had verwacht en omdat, zooals ze
zei, kerken haar verveelden. Ze zat liever op
het terras van het Excelsior-Hotel aan het
Lido slechts tien minuten met een privé-
motorboot van hun hotel verwijderd waar
zij kon zitten in de schaduw van een groote
parasol en kon kijken naar de menschen, die er
heen en weer wandelden en er slechts kwamen
om gezien te worden. Af en toe, wanneer er
een bekende voorbijkwam of iemand, die in
een al te opvallend costuum liep, kneep zij haar
man zachtjes in zijn arm, opdat hij ook zou kij
ken en zich ergeren!
„Neen, maar heb je óóit zooiets gezien? Het
is toch eigenlijk
Jane Rice was niét naar Venetië gekomen om
op het terras van „Excelsior" te zitten en haar
medemenschen aan te gapen. Ze wilde het
echte Venetiaansche leven zien, Italiaansch
hooren spreken, dat ze zelf zoo goed had ge
sproken; ze wilde een van die oude palazzi van
binnen bewonderen, alleen zijn in de St. Marcus,
uren liggen droomen in een gondel, terwijl ze
door de kleine kanalen >gleed, die zoo kalm en
zoo donker en zoo rustig waren, en waarlangs
de huizen stonden waar op de balcons de be
woners, deze fleurige menschen van de stad
der zee, praatten in hun eigen, mooie taal...
En boven alles wilde zij haar Amerikaansche
kennissen kwijt zijn, niet omdat zij hen niet
aardig of vriendelijk vond, maar omdat zij de
voorstelling verstoorden, die zij zich van de
stad en haar leven maakte. Stilletjes, zonder dat
iemand het merkte, zou ze af en toe eens pro-
beeren weg te slippen
Dat was echter niet gemakkelijk. De Woods
wilden haar een prettigen tijd bezorgen. Ze
gaven zich moeite voor haar. Ze wilden voor
kómen, dat Jane zich eenzaam, verlaten zou
voelen. En daarom waren zij zoo vriendelijk en
goed voor haar, dat Jane het niet over zich
kon verkrijgen, hen te kwetsen. Maar toch
slaagde zij er eenige keeren in weg te komen,
nu eens onder het voorwendsel, dat zij eenige
brieven had te schrijven, dan weer dat zij moe
was en wat op haar kamer wilde rusten
Op zekeren morgen had zij zich wederom
eenige uren weten vrij te maken en zij besteedde
ze om te liggen luieren in een gondola, in het
gezelschap van een gondolier, die verrast en
verrukt was, omdat zij hetgeen hij vertelde van
de edelen, die lang geleden in de palazzi hadden
2)
