F
VENiririAJkNJSCM LIEFDE
I
I
I
-
Al
eerlijk
gesloten houten
taschje
stak haar
zei Jane. „O,
gaan,
de Danieli lag
ik sta maar liever aan den
zijn we
DOOR P. DELLO F1ORDALISO
ZOO
t*
'rSJ.
De
kauwt
„W
„H<
sproki
meeni
„Ik
een o
„Hi
rekent
een b
„M
zei d(
water
kante
het dt
op ne
veertii
keer
eens
Ander
wanne
is, wa
is zev
half
centin
„He
het is
De
naden
van h'
die va
twee
kogel
secuur
dat op
kraan,
zetten
gebrac
komen
gewek
waren
elkaar
glazen
een zv
werd
het in’
EEN MERKWAARDIG BROEDGEVAL. Twee Brazi-
liaansche tijgerroerdompen, waarvan Artis te Amsterdam
sinds October 1925 het uit Brazilië afkomstige mannetje,
en sinds Juni 1926 het in Suriname geboren vrouwtje
bezit, zijn in den voorbijen zomer tot paarvorming en
broedverzorging overgegaan. Eenige weken geleden
werden er twee jongen geboren. Hierboven de vader
met zijn beide spruiten.
I
droeg een
kwastje
„Ik
Lidy
Gedurende eenige oogenbfikken lag zij
schreiend in Lidy’s armen.
De politiemannen deden heel erg beleefd. Ze
liepen kalm achter haar aan, toen zij de groote
marmeren trap van de Danieli afdaalden. De
meeste gasten, van het hotel zaten aan het diner.
Alleen een groepje Amerikaansche toeristen,
die in den grooten salon zaten, keerden zich om
en keken verbaasd de kleine processie na. Het
was misschien iets over een paspoort, dachten
ze. Het meisje scheen het zich heel erg aan
te trekken. Zoo'n kleinigheid! Enfin, ze zou
gauw genoeg zien, dat de autoriteiten op het
stuk van paspoorten niet meer zoo nauw keken
als onmiddellijk na den oorlog.
Aan den aanlegsteiger van
kwalijk, edele heeren, maar ik ben een
man en een gondelier
Er was een oude vrouw, die het Amerikaan
sche meisje bij de trap had zien staan. Zij had
den weg gevraagd naar het atelier van Gino
Morelli. Even later o, twee minuten mis
schien maar! was zij weer naar beneden ge
komen. Zoo vlug haar voeten haar dragen
konden.
Hoe laat?
Dat wist alleen de hemel precies, maar het
was ongeveer zes uur. Neen, nog geen tien
minuten er over. Ze had nog maar driehonderd
steken gedaan, nadat het zes uur had geslagen.
Er was een oude man met spierwitte haren, die
het meisje op het portaal boven had gezien. Hij
had ..Buona sera" tegen haar gezegd. Volgens
de klok op zijn schoorsteenmantel was het vijf
minuten over zessen geweest. Hij was er zeker
van, dat het de dame was, die nu voor hem
stond. O ja, hij had oog voor vrouwelijk schoon
en hij herkende haar onmiddellijk. In zijn jeugd
had hij heel wat mooie meisjes bemind en zelfs
nu nog, hoewel hij reeds op leeftijd was, nam
hij een mooi meisje goed op. „Ik ban in Venetië
geboren en getogen, heeren, dus u begrijpt..."
Zeer onaangename verklaringen zóówel wat
betreft den tijd als de plaatsHet motief
tot den moord? Wel, bij de liefde is het steedi
hetzelfde motief. Jaloezie. Gekrenkte ijdelheid.
De naijver der vrouw. Het was algemeen be
kend, dat Gino Morelli een slecht Venetiaan
was. Hij had heel wat arme meisjes bedrogen.
Iedere vrouw, die hij het hof had gemaakt, had
reden jaloersch te zijn
Het einde van de geschiedenis heeft in alle
couranten gestaan. Het werd met vette regels
gedrukt. Iedereen herinnert het zich nog, zoodat
ik het niet meer in détails behoef te verhalen.
Een Venetiaansch meisje bekende Gino Morelli
te hebben doodgestoken. Zij wilde niet, dat een
Amerikaansche dame zou boeien, zou lijden,
voor hetgeen zij had gedaan en waarvan zij ook
de voldoening had. Hij verdiende te sterven,
dieHij had beloofd met haar te trouwen
en had haar toen bedrogen. Iedereen in Venetië
was blij, dat hij uit den weg was geruimd, voor
al de vaders en moeders van mooie dochters.
Was dat soms niet dé waarheid? En had ze
daarom eigenlijk geen goede daad gedaan, door
de stad van zoo'n schurk te verlossen? Het
is waar, zij had eerder moeten spreken. Het
speet haar, dit niet te hebben gedaan. Maar ze
baadde zoo graag op het Lido, ze gaf niet graag
haar week ends opDoch tenslotte had zij
begrepen, niet langer te mogen zwijgen, maar
zich te moeten aangeven
De bekentenis was zeer gelukkig voor Jane
Rice, die nu al getrouwd is met haar professor
in de physiologie. Maar de uitspraak van de
rechtbank, die haar van alle schuld ontbond,
werd gevolgd door de uitspraak van het pu
bliek, en dié ontbond haar niet van schuld. Die
veroordeelde haar, omdat zij naar het atelier
van dien jongeman was gegaan, die een slecht
karakter had. Ze had hem slechts één week ge
kend en was toen al naar hem toegegaan
„Zij heeft er zelf om gevraagd, nietwaar?'
zei men en knikte met een ernstig gezicht
Maar het was in Venetië en vóórdat zij haar
professor trouwde, dus vóórdat zij het ingeto
gen leven zou moeten lijden van een vooraan
staande vrouw van een klein stadje in het
Westen van Amerika. En zij had Italiaanse!
bloed in haar aderen. En Gino Morelli was
misschien een bloedverwant. En zij wilde zoo
graag Italiaansch spreken. En ze wist zelf hoe
ver ze gaan kon, al wist ze niét, hoe onvoor
zichtig zij was
Maarzouden wij niet beter doen indien
we probeerden niet te oordeelen, doch te be
grijpen
Ik voor mij,
veiligen kant en oordeel niet. Want
allen niet wel eens onvoorzichtig?
een groote gondel met een
kajuit, geheel zwart geverfd.
„Prego," zei een van de politiemannen.
Hij stapte het eerst in de gondel en
zijn wit gehandschoende hand toe.
De Woods stonden op de trapjes, aan het
water, totaal van streek. Een van dé piccolo’s
van het hotel keek nieuwsgierig toe. Ook de
twee andere agenten stapten in de gondel.
Het was maar een klein eindje, dat Jane Rice
had te gaan in de geheel dichte gondel
slechts even den hoek om, onder de Brug dec
Zuchten door, die volgens Emil Wood naar
een gevangenis voerde
Het was een groote schok voor een professor
in de physiologie aan een kleine universiteits
stad in West Amerika, om, toen hij met zijn
moeder in Venetië kwam, te ontdekken, dat
zijn toekomstige vrouw niet in staat was bezoek
te ontvangen.
„Alles komt natuurlijk in orde, voor zoover
ik er bij betrokken ben,” had Jane dapper tegen
de Woods gezegd, maar haar voorspelling
werd niet bewaarheid. Tijdens het eerste on
derzoek, dat een Venetiaansch magistraat naar
aanleiding’van den moord op Gino Morelli had
ingesteld, waren er voor het Amerikaansche
meisje buitengewoon onaangename dingen aan
den dag gekomen. Ze was verscheidene malen
in gezelschap van den gedooden jongeman ge
zien. Lucia uit den sjaalwinkel deed er een eed
op, dat zij hen op het plein van de San Marco
samen had gezien. Het meisje met de zwarte
haren, waarover een blauwe gloed lag, ver
klaarde onder eede, dat zij hen samen op het
Lido had ontmoet. Een gondelier vertelde, dat
hij hen meer dan drie uur had rondgeroeid op
het Canale Grande. Een andere gondelier ver
klaarde zij het ook min of meer onwillig
dat hij het meisje naar het huis bij de Ponte di
Piëta had geroeid, tegen den tijd, dat, volgens
medische verklaring, Gino Morelli was dood
gestoken. Ja, hij had het taschje van de dame
gezien. Ze had het laten vallen in de gondel.
Toen zij het huis verbet, had zij het niet bij zich
gehad.
Had hij ook iets zonderlings opgemerkt aan
het gedrag van de dame?
Neen, neen! Het was een heel vriendelijke
dame. Ze had hem vorstelijk beloond. En
bovendien, Gino Morelli was, zooals ze alle
maal in Venetië wisten, een schurk, dien ieder
een met genoegen zou dooden. „Neem me niet
Slot)
„Het is misschien jammer, dat het uw
is,” zei hij. „Het is een uur geleden gevonden
op het atelier van Gino Morelli bij de Ponte di
Piëta. Gino Morelli ligt daar, met een dolk in
zijn hart. Er zijn menschen, die zeggen, dat ze
u naar zijn atelier hebben zien-gaan dë dame,
zeggen ze, van het foto’tje in dit taschje, dat
ik hun heb laten zien. Misschien heeft u een
of andere verklaring af te leggen?”
Het was haar echter onmogelijk op dat
oogenblik een woord te zeggen. Haar keel was
totaal verdroogd. Toen zij probeerde te spreken
bracht ze geen woord uit. Het was dan ook
Lidy Wood, die boos en opgewonden zei:
„Waar heeft die man het over, Jane? Waar
om kan hij het niet in het Engelsch zeggen? Het
is onbehoorlijk om op deze wijze in je kamer
te komen!”
Ze wendde zich tot den agent en zei een paar
woorden in het Fransch, in de veronderstelling,
dat al verstond hij geen Engelsch, hij toch in
ieder geval Fransch begrijpen zou.
„Allez Allez vite!”
Hij beduidde haar echter met een gebaar van
zijn witten handschoen, dat zij zich er niet mee
moest bemoeien en wendde zich wederom tot
Jane.
„Ik moet u arresteeren voor den moord op
Gino Morelli. Ik betreur het zeer, signora. In
dien u zoo vriendelijk wilt zijn, mij te
volgen
„Wat beteekent dat allemaal?” vroeg Emil
Wood scherp.
Jane viel niet flauw of zooiets. Na al die
uren van doodelijken angst legde zij een grooten
moed aan den dag. Ze glimlachte zelfs met haar
bleeke lippen.
„Ik zit in een moeilijk parket, Emil. Er is
iets verschrikkelijks gebeurd! Maar natuurlijk
komt alles in orde, voor zoover ik er bij be
trokken ben. Je weet wel, die neef van mij...
ik noemde hem althans een neef Gino Mo
relli. Ik ben naar zijn atelier gegaan en vond
hem daar dood. Ze denken, dat ik hem heb
vermoord.”
Ze sprak er zoo eenvoudig en gemakkelijk
over, alsof dat soort dingen aan iedereen kon
overkomen. Ma,ar dat kwam alleen door haar
moed door haar moed, die in zekéren zin
overmoed was. Want innerlijk werd zij .door
een hevigen angst gekweld.
„Allemachtig!” riep Emil Wood uit.
Hij protesteerde tegen de dwaasheid, haar
mee te wilen nemen. Dat zou hij nooit toestaan.
Hij zag ze liever allemaal verdoemd. En hij
was bereid, die kerels de kamer uit te smijten...
De derde man, die buiten in de gang was
blijven staan, kwam nu kalm naar binnen. Hij
zwart hemd en een muts met een
er aan.
zal wel moeten
