PE ROMANTIEK
RECLAME BILJET
VAN MET
.1
1
HET MEISJE, DAT OP EEN
RECLAMEBILJET VERLIEFDE
HET VENTJE MET DE
DOZIJNEN MOEDERS
1
9
r
I-
1,
e
n
ir
n
ir
n
if
ir
n
11
k
n
e
n
k
n
>t
h
g
n
s
e
d
o
ir
d
n
•r
o
n
e
e
n
P
t,
n
n
e
n
n
s
i,
t
9
e
n
e
H
ze
er op het Waterloo-
bekende persoonlijkheid
i voortvarend persfoto-
men er ten zeerste mee ingenomen en eenige
maanden later liet de maatschappij het aardigste
reclamebiljet verspreiden, dat zij ooit het licht
had doen zien. De plaat sloeg zóó in bij hef
publiek, dat het bij de maatschappij als het ware
brieven regende van menschen, die weten wil
den, wie het aardige kereltje met de blonde
krullen en het koffertje was. Om aan de nieuws
gierigheid van het publiek te voldoen, plaatste
de maatschappij een oproep, waarbij zij den
ouders verzocht, zich bekend te willen maken.
Ze kwamen maar met dozijnen tegelijk! Tal
rijke trotsche moeders meldden zich op het
bureau der spoorwegmaatschappij om te be
wijzen, dat het hun kind was. Tenslotte ont
dekte men echter, dat het knaapje... in Canada
woonde. Hij was namelijk eenige weken, nadat
hij op het station gekiekt was, met zijn ouders
geëmigreerd. De maatschappij stuurde hem uit
aardigheid een nauwkeurig model van den
trein, die op het biljet stond afgebeeld, benevens
een gelijst exemplaar van de plaat.
Ook het Kodak-meisje, het bekende, slanke
figuurtje in het blauw-wit gestreepte rokje, dat
zoo natuurgetrouw in den wind fladdert, heeft
haar geschiedenis. Althans haar foto! Het ori
gineel van het reclamebiljet werd verscheidene
jaren geleden door een fotograaf bij een open
wedstrijd ingezonden. Twee jaar nadat het
werd geaccepteerd, stierf hij. Duizenden foto
grafen over heel de wereld verwonderden zich
over de bedrieglijk nagebootste beweeglijkheid
van het in den wind waaiende rokje en tracht
ten vergeefs er een imitatie van te maken voor
andere doeleinden.
Toen lekte het geheim uit. Het Kodak-meisje,
een beroepsmodel, had zich, alvorens te po-
seeren, geheel met vet ingesmeerd, waardoor
de plooien van haar jurkje bleven zitten zooals
ze er in gelegd waren. Daarna had de fotograaf
door middel van honSerden zwarte draden de
plooien en vouwen aan den onderkant van haar
jurk aan een zwarten achtergrond bevestigd,
zoodat de draden op de foto onzichtbaar
waren. Tientallen opnamen maakte hij, voordat
hij tevreden was, maar zijn geduld voegde aan
de geschiedenis van het affiche een nieuw
hoofdstuk toe.
et was een alleraardigst meisje en ze
haastte zich voort, om nog op tijd op
kantoor te kunnen zijn. Plotseling bleef
echter staan voor een groot aanplakbiljet
en ze glimlachteHet was ook inderdaad
een aardige jongeman, met een door de zon
gebruind gezicht en krullend haar, die haar
lachend aankeek en zwijgend de wereld trachtte
te doordringen van de wenschelijkheid, de pro
ducten van zijn firma te koopen
Het was een knappe jongeman en terwijl het
meisje tegen hem glimlachte, zuchtte ze: „Waar
om ontmoet je zulke jongelui nu nooit in het
werkelijke leven?”
Gedurende de volgende dagen bleef ze
ochtend en avond steeds even staan om naar
het aardige, lachende jongmensch te kijken, tot
ze, opeens een idee kreeg: ze vervolgde snel
haar weg en op het kantoor gekomen, zette ze
zich achter haar schrijfmachine, tikte een brief
naar de firma, die het reclamebiljet had ge
lanceerd en vroeg haar, indien de plaat ten
minste geen fantasie was, om het adres van
den jongeman, die er voor geposeerd had.
Dagen- gingen voorbij zonder dat ze iets
hoorde en juffrouw Gladys Hewett vond
zichzelf reeds een dwaas, omdat ze ooit
de hoop had gekoesterd, antwoord te
zullen ontvangen! Maar toen, op een goeden
morgen, kwam het antwoord. Het adres van
de enveloppe, waarop een buitenlandsche post
zegel zat, was met een flinke hand geschreven.
De afzender was werkelijk het origineel-in-
levenden-lijve van het biljet: de jongeman was
marconist aan boord van een koopvaardij-
vaarder en gedurende zijn laatste verlof had
hij voor zijn broer, die het biljet had ontworpen,
geposeerd. Hij vroeg haar, hem nog eens te
willen schrijven. Gladys deed het, de brief
wisseling werd vertrouwelijker, de jonge-
menschen zonden elkander hun portret en
eenigen tijd later stapten zij samen in het huwe
lijksbootje!
Dit is de romantiek, die soms rond een
reclamebiljet zweeft, zonder dat het groote
publiek daarvan eenig vermoeden heeft!
Een andere aardige geschiedenis is verbonden
aan een bekend reclamebiljet van de Southern
Railway, een Engelsche spoorwegmaatschappij.
Het laat een alleraardigst kereltje zien, dat een
klein koffertje in de hand heeft en met het air
van een groot mensch op het perron een ge
animeerd praatje maakt met een machinist, die
gemoedelijk uit zijn cabine hangt. Pakkender
affiche is misschien zelden op een schutting
of reclamezuil aangeplakt! Tóch is het ontstaan
er van heel toevallig-.
Op zekeren dag werd
station te Londen een I
verwacht. Er was een
graaf aanwezig om de aankomst te vereeuwigen
en terwijl deze liep te wachten tot de trein zou
binnenkomen, zag hij opeens het bovenbedoelde
kereltje met den machinist praten. Het was een
leuk gevalletje en zonder een oogenblik te
aarzelen, legde de fotograaf het op de gevoelige
plaat vast. Zoodra hij tijd er voor kon vinden,
ontwikkelde hij zijn negatief, maakte er een af
druk van en zond dien naar de publiciteit-
afdeeling van de Southern-Railway. Daar was
