I
n
p
o
R
R
E
i^STUDIE
r* t -t
CT-1
n
I.
kan
t
(Foto: VF.
is
I
Dit
;w
s
e
n
e
n
Li
t
r
i
i
u
u
9
>t
n
s
n
r
:t
n
s.
P
d
n
e
n
n
e
I
I
H
H
„Ik moet erkennen, mijnheer Parry,'' zei in
specteur Kempstone den volgenden ochtend
tegen den specialist, ,,dat de vingerafdrukken
inderdaad van één en dezelfde „persoon"
waren. Het was anders buitengewoon handig
van hen bedacht, om willekeurige vinger
afdrukken op hun gummihandschoenen aan te
brengen en die opzettelijk op een of twee voor
werpen achter te laten! We hadden tot den
jongsten dag kunnen zoeken naar den dader, als
u zijn truc niet hadt doorzien
Parry glimlachte gevleid. „Maar nu de kwes
tie van dat „kort-lang" en „lang-kort", mijn
heer Kempstone. U weet wel, wat ik bedoel.
Hoe zit dat nu eigenlijk? Is u daar al achter?"
„O ja! We hebben „Korte Dick" vannacht
nog een verhoor afgenomen en hem zóó
in het nauw gebracht, dat hij op het laatst
maar bekende. Hij werkte met „Lange Toon"
in een soort gescheiden compagnonschap. Ik
bedoel het zoo: ze hadden eikaars methode ge
ruild. „Korte Dick werkte op de manier van
„Lange Toon”, en deze weer op de wijze van
„Korte Dick Tot hun samenwerking behoorde
ook, dat zij zich opzettelijk lieten zien, alvorens
er vandoor te gaan. Hierdoor leidden ze ons
natuurlijk nog meer op een verkeerd spoor, te
meer, daar de heeren vooraf met hun kornuiten
een prachtig kloppend alibi in elkaar hadden
gezet!"
alles wist men heel nauwkeurig in de omgeving
van „Korte Dick en „Lange Toon”, maar
men wist daar niet, dat er dag en nacht twee
rechercheurs zaten achter de portières in de
kamer, waarin het bewuste bureautje stond
Drie dagen en drie nachten waren er echter
reeds voorbijgegaan sinds „Pepita Sanchez"
haar flat had betrokken, zonder dat er iets bij
zonders was gebeurd. Inspecteur Kempstone en
Parry begonnen dan ook al te wanhopen
aan het welslagen van hun ingenieus in elkaar
gezet plan, toen de rechercheurs den vierden
nacht op de gang zachte, sluipende voetstappen
hoorden. Even later werd de deur van de kamer
zachtjes geopend en drong 'n lichtstraal, scherp
als een mes, een ondeelbaar oogenblik door de
duisternis. De straal schichtte eenige ©ogen
blikken in verschillende richtingen heen en
weer, om dan te blijven rusten op het bureautje,
waarin de collier van „Pepita Sanchez" was
geborgen. Een donkere gestalte sloop er heen
en begon op meesterlijke wijze, zonder ook
maar eenig geluid te maken, 't slot te forceeren.
Toen begon hij een methodisch onderzoek der
laden. Hij liet alles liggen zooals het lag en
stak alleen een étui, waarop de naam van een
bekend juwelier stond, in zijn zak. Daarna gooi
de hij den inhoud der laden zonder eenige reden
dooreen. Vervolgens sloop hij op zijn teenen
naar de deur, bleef daar staan en trok een
stoel om. Ingespannen luisterde hij. Klaar
blijkelijk wilde hij zich laten zien, alvorens te
„vluchten”
Op dat oogenblik echter sprongen de recher
cheurs achter de portières vandaan en over
meesterden den inbreker na n korte worsteling.
„Bonsoir, „Korte Dick"," plaagden zij hem
v. d. Sommen, Bussum).
toen. „Dat was niets voor jou. om zoo’n wan
orde op het bureau te makenZoo werkt
„Lange Toon” gewoonlijk Neen, neen, houd
die gummi handschoenen aan..." (dit. toen de
ander moeite deed ze af te stroopen). „Om die
handschoenen is het juist begonnen, begrijp je...”
Pepita Sanchez, „de Zuidamerikaansche mil-
lionnairsdochter” die in werkelijkheid nie
mand anders was dan een onbekend actricetje,
dat de politie tegen een royale vergoeding in
dit speciale geval haar diensten bewees
woonde reeds eenige dagen in haar flat te Ken
sington, een der deftigste buurten van Londen.
Dank zij de door de politie zeer handig ver
spreide geruchten en een paar berichtjes in de
couranten, wist iedere „jongen van de vlakte",
dat „Pepita Sanchez" slechts met één kamenier
woonde en buitengewoon nonchalant met haar
juweelen omsprong. Haar kostbaar parelsnoer
in waarheid een colliertje van drie gulden
vijftig, voor deze gelegenheid echter geborgen
in een étui van een der bekendste Londensche
juweliers lag bijvoorbeeld in een lade van
haar bureau, waarvan het slot als het ware met
een krommen spijker was te openen
ongeduldig, „maar dat is toch onzin! Hier
zijn nog een tweetal voorwerpen” hij wees
naar het wijnglas en het bronzen beeldje „en
daarop zouden wéér dezelfde vingerafdrukken
zitten, doch ook bij deze diefstallen is de dader
gezien en was het den eenen keer een korte,
den anderen keer een lange man. U en alle
andere vingerafdruk-specialisten mét u be
weert steeds, dat er op de heele wereld geen
twee menschen zijn, die dezelfde vingerafdruk
ken hebben. Hoe verklaart u dan echter, dat
we hier op deze voorwerpen, die door verschil
lende personen zijn gehanteerd, wél dezelfde
afdrukken vinden?"
Parry dacht even na. „Ik begrijp de moeilijk
heid, waarvoor u zich geplaatst ziet,” zei hij
toen „Als ik u goed begrijp, zijn er minstens
twee daders een lange en een korte en
omdat de vingerafdrukken hetzelfde zijn
„Ze kunnen niet hetzelfde zijn." viel Kemp
stone hem geërgerd in de rede. „Het kan niet,
volgens jullie eigen theorie niet. Twee men
schen met dezelfde vingerafdrukken, dat is
volgens jullie een onmogelijkheid! En aangezien
deze afdrukken beslist van twee verschillende
personen zijn ze zijn gecien, een korte en
een lange kerel! moét u zich wel vergissen."
„Dat is uitgesloten, beweerde Parry gede
cideerd. „Kunnen er geen twee daders tegelijk
aan het werk zijn geweest?"
„Neen! Maar die vingerafdrukken.
daarmee nu niets aan de hand zijn?"
De aangesprokene glimlachte. „Niet, wat u
denkt, mijnheer Kempstone.” zei hij toen. De
mogelijkheid bestaat echter dat
En Parry vertelde den inspecteur wat hij
dacht, dat volgens hem mogelijk zou zijn. Toen
hij uitgesproken was, zei Kempstone: „Het
klinkt bijna ongeloofelijk, doch ik geef toe, dat
het zou kunnen! Die boeven zij minstens even
vindingrijk als wij, als ze niet nóg vindingrijker
zijnHoe krijgen we echter zekerheid?"
„Kunnen we geen val opzetten?”
De inspecteur dacht even na. Opeens be
gonnen zijn oogen te schitteren. „Ik heb een
idee," riep hij toen uit. „We huren ergens een
flat en laten door onze handlangers in de onder
wereld het gerucht verspreiden, dat er een
Zuidamerikaansche millionnairsdochter
komen wonen, een echte zonderlinge, die haar
kostbare collectie juweelen zóó nonchalant op
bergt, dat ze als het ware slechts voor het
grijpen liggen. Het zou me heel sterk verwon
deren. als „Lange Toon” of „Korte Dick” op
die mededeeling niet afkwamen. Dergelijke
nieuwtjes zijn in een oogenblik door de heele
onderwereld verspreid. We zorgen natuurlijk,
dat er een paar mannetjes in de flat in hinder
laag liggen enals het waar is, wat u
denkt, mijnheer Parry, hebben we het geheim
van de vingerafdrukken ontsluierd
„Jawel, maar dan blijft er nog het raadsel
van den langen en den korten dader!" zei Parry.
„Ja, maar als we eerst maar „een dader
hebben. Wie weet, welke ontdekkingen we dan
nog doenzei Kempstone optimistisch!
