I
8
i
'i€
w
fis?
„Ik
HET TEMPELTJE VAN AESCULAPIUS IN DEN VIJVER VAN DE VILLA UMBERTA TE ROME.
GRAPJES.
1
’I
I
d
7 -
1
sloeg- andermaal heur
r
je mij
meer
je
naar
1
leg-de
i
staarde peinzend
je inwin?"
een
I
ruk
met
om.
een
wel?”
het
hier te visschen!”
den
Ge-
ik dacht,
l
1
i
r
I
i
t
Gids: „Gaat u niet naar den top
De beroemde zesdubbele echo i
dubbel.”
Toerist: „Hoe zit dat?”
Gids: „In den drukken tijd
paar mannetjes bij.”
s
i
i
i
i
t
t
r
i
i
t
i
t
je bestem-
aan jou
huis
vervolgde
er zoo
minuten hier
eenige minuten weer
vroeg
„Ma
het
liever doen.”
Pamela wendde
„Waarom?"
„Ikik zou I
de Willy halstarrig.
steeds in het vuur
thuis was.
ik nam hem
weggenomen!” riep Pa
ige
■ke
:aam
zei, terwijl ze
haar middel
van het
en ze trad op Willy
I
I
nemen wij er een
naam en adres geven?”
haar schrijftafel ging,
terugkomen, om
„Dat zou ik
en
op Willy’s schouders.
j? te doen,” zei ze daarop,
i daarom wil ik je graag helpenmaar
hebt toch niets voor me verzwegen, is het
„Vader, wat beteekent dat, het „Gele
vaar"?”
„Dat beteekent, dat er een bananenschil op het
trottoir ligt.”
„Ik kwam voorbij. Ik kwam u vragen ot u
mij aan werk kon helpen. De deur van uw
slaapkamer stond open. Ik belde, maar werd
niet opengedaan. Daarom ben ik naar binnen
gegaan. Ik dacht, dat er niemand
Toen zag ik den ring liggen, en
weg. Toen ben ik flauwgevallen.... waarschijn
lijk omdat ik het nog nooit eerder had gedaan
nog nooit eerder had gestolen! Uw aanbieding
ontroerde mij
plan, wanneer u
ring ergens neer
zoudt vinden, en
uw aanbod zoo
maar voor mijn zusje, maar ik durfde niet. Ik
had u bedrogen, u bestolenen ik had u
nooit meer onder de oogen durven komen!
Daarom schrijf ik u dit en doe den ring in de
envelopIk zal echter nooit vergeten, hoe
goed u voor mij is geweest.... Ik ben blij, dat
u rijk bent en gelukkig, want u verdient het..”
Pamela had tranen in haar oogen toen ze den
brief gelezen had. Als van verre hoorde zij
Willy’s smeekende stem: „Mag ik nu terwille
van Annie naar huis gaan?”
De filmster wendde zich om en keek eenii
oogenblikken zwijgend naar het behuilde, bleel
gezichtje van het meisje vóór haar. Langzi
schudde ze toen haar hoofd en -
op haar toetrad en een arm om
sloeg:
„Neen! Ik laat je niét gaan! Je hebt wat beters
verdiend! Ik ga met jou mee.... naar Annie!
We zullen samen voor je zusje zorgen....’
i van den berg?
is nu twaalf-
over,
ofhet politiebureau.”
„Neen, niet naar het pi
ly uit, en ze begon te hi
wacht op meZe zou het niet overleven, als
ik dat moeten weten?” vroeg Willv,
maar ze zei het fluisterend en veel te laat, als
een actrice, die haar wachtwoord is vergeten.
„Jij hebt dien ring
mela uit.
„Ik?”
„Ruth i
laten komen, toen we je vonden,”
Pamela. „Ik weigerde echter. Je zag
meelijwekkend uit, terwijl je hier lag. Ik kon
De man die toekijkt: „Is visschen eigenlijk
geen vervelende bezigheid?”
Visscher: „O nee, ’t is juist heel opwindend
voor mij.”
„Hoezoo?"
„Ik heb geen vergunning om
mij geweest. Ofschoon ik impulsief ben, ben ik
toch ook zakelijk. Ik zal daarom eerst moeten
onderzoeken, of je het verdient, dat ik je help.”
Ze zweeg en vestigde haar groote bruine
oogen vragend op Willy.
Toen zei ze: „Zou je een dergelijke betrekking
prettig vinden?"
„Prettig vinden?" herhaalde Willy. „Ik zou
zielsgelukkig zijn, maar ik weet, dat het on
mogelijk is!”
„Waarom? Ben je bang, dat de informaties
niet goed zullen zijn....’
„O neen, dat niet....”
Willy zweeg abrupt en
handen voor haar gezicht.
„Is er dan misschien nog iets, wat
zoudt willen vertellen?” vroeg Pamela.
Willy schudde haar hoofd. „Er is niets
te vertellen.”
„Je wilt zeker vanavond nog terug
zusje?”
,3a.... ik moet wel, ziet u. Een dochter van
mijn hospita een lief meisje zou op haar
passen, zoo lang ik weg was. Ik moét dus wel
naar huis.”
Pamela stond op. „Mijn auto zal je naar je
bestemming brengen,” zei ze. „Ik zal even tele-
foneeren.
Ze stond op, bleef aarzelend staan
toen haar handen op
„Ik heb erg met je
„en J- 1
je I
wel?”
Alleen het topje van Willy’s hoofd was zicht
baar en ze schudde het zóó gering, dat het
bijna onmerkbaar was.
„Het duurt wel eenige minuten, alvorens de
auto hier zal zijn,” zei Pamela. „Ga zoo lang
bij den haard zitten. Denk intusschen maar eens
na over mijn aanbod.”
Ze zweeg en bleef nog even wachten. Willy
keek niet op. Pamela haalde haar schouders op
en zuchtte, maar ze deed het zóó, dat Willy
het niet zou hebben gezien, al had ze gekeken.
Daarop begaf Pamela zich, naar de hall om te
telefoneeren.
„De auto zal binnen een paar
zijn," zei ze, toen ze na c
in de slaapkamer terugkeerde.
Willy zat bij den haard en
in het vuur.
„En?" vroeg Pamela, „vind je het wérkelijk
goed, dat ik informaties naar je inwin?"
„Ja,” antwoordde Willy.
„Wil je mij dan je
g ze, terwijl ze naar
lag ik misschien morgen
u te geven?” vroeg Willy.
zich
vroeg ze.
het prettiger vinden,” antwoord-
Ze staarde nog steeds in het vuur en Pamela
zweeg zoo lang, dat Willy op het laatst wel ge
noodzaakt was op te kijken en de onderzoeken
de blikken van de filmster te ontmoeten.
„Vindt u het goed?” vroeg ze aarzelend.
„Neen, ik vind het niét goed,” antwoordde
Pamela. „Als je eenmaal bent weggegaan, zal
ik je nooit meer terugzien.’’
Verbaasd staarde Willy haar aan en Pamela
begon te lachen. Het was een zonderlinge lach.
„Ik begrijp nu, wat een dwaas ik ben ge
weest,” zei ze. „Ik heb je een schitterende kans
gegeven. Ik had zoo gehoopt, dat je zoudt be
kennen.”
„Bekènnen?” herhaalde Willy, één en al ver
bazing.
„Jij moest eigenlijk aan de film zijn inplaats
van ik,” riep Pamela. „Bekènnen, ja, dat zei ik.
Ik heb je een mooie kans gegeven. Als je ook
maar een greintje eergevoel bezat, zou je
hebben bekend. Toen ik vanavond naar de stu
dio ging, heb ik een diamanten ring op mijn
toilettafel laten liggen
„Hoe zou
u was zoo goed. Ik was van
even de kamer uitging, den
te leggen, waar u hem later
dan weg te gaan. O, ik had
graag aangenomen, ai was het
bedrogen,
raadde mij aan, direct de politie te
Pamela. „Ik
een velletje papier er uit en terwijl haar dia
manten ring op den grond viel, las ze:
„Ik kwam voorbij. Ik kwam u vragen of
1 van
maar
het niet over me verkrijgen. Ik wilde, dat je
mij de waarheid zoudt vertellen de heele
waarheid. Ik vertelde je dien leugen maar, om
je op je gemak te stellen. We vonden je niet
op de bank in den tuin, maar hiér, op den
grond."
Haar oogen schitterden
toe.
„Ik zei je, dat mijn auto je naar
ming zou brengen,” zei ze. „Ik liet het
-, welke bestemming het zou zijn: je
lolitiebureau!" riep Wil-
luilen. „NeenAnnie
ik vannacht niet thuiskwam. Ik....”
„Geef mij den ring terug!" zei Pamela. „Je
hadt vóór dien tijd aan je zusje moeten den
ken. Ik heb je de gelegenheid gegeven om te
bekennen. Ik....”
Ze zweeg. Buiten klonk het signaal van
auto.
„Ik zou je hebben vergeven, indien je alles
eerlijk hadt bekend," vervolgde Pamela. „De
hemel alleen weet, hoe sterk de verleiding voor
je was. Ik weet hêt niet. Ik ben nooit in jouw
omstandigheden geweest en ik mag dus niet
over je oordeelen. Daarom heb ik geprobeerd
je te begrijpen, en heb ik je een kans gegeven
ik wilde niet hard voor je zijn, omdat ik dacht,
dat je mij alles wel zoudt vertellen. Ik wilde je
helpen.
Ze keerde zich om en lachte. „Het was ver
spild aan je!” riep ze. „Je weigerde mij je adres
te geven, omdat je dien ring wilde houden. Je
was niet van plan morgen terug te komen.”
Plotseling deed ze een stap naar voren en
greep Willy bij de pols.
„Je was niet teruggekomen, is
vroeg ze.
Willy schudde haar hoofd.
„Neen," antwoordde ze langzaam. „Maar.
„Maar?" herhaalde Pamela. „Wat valt er nii
nog te zeggen? Niets! Een meisje, dat gedaan
heeft wat jij deedt, is niet te helpen. Ik kan
geen medelijden met je hebben. Ik had gehoopt,
toen ik terugkwam van het telefoneeren, dat
mijn ring weer op zijn plaats zou liggen en dat
je mij de waarheid zoudt vertellen
„Ik hoopte, dat u vergeten was, dat u
ring daar hadt laten liggen," stamelde Willy.
„Ik had hem willen terugleggen, maar
dat u het dan zoudt merken
Pamela viel haar in de^rede. Ze zag bleek en
haar mondhoeken trilden van ingehouden ver
ontwaardiging.
„Het politiebureau,” riep ze. „Je liegt
begin tot het eind!"
„Ik héb niet gelogen!" riep Willy uit. „Kijkt
u maar in dat laatje daar! In dat rechter laatje!”
Pamela staarde Willy eenige seconden ver
baasd aan. Toen wendde ze zich plotseling om
en trok het bewuste laatje open en vond er
een envelop in. Met bevende vingers haalde ze
