IDiaiJVlEWIDlE
IP <D S T K A BW T <D 1& IE I’kl
1HIS ir <D IB IS 1H IE A Hf IE 1D O T IE W
IT/UZ? BRIEVEN IN ZEE WORDEN GEWORPEN. „LEVENDE POSTPAKKETTEN”.
DE BEDORVEN ZAKDOEK.
door
UIT ONS AQUARIUM. COBITIS TAENIA.
je meer
niet
kwam
SLAGVAARDIG.
15
eilanden
zeer
in een
ze
ge
in
tuiging, dat geen mensch slecht genoeg zal zijn
dit beroep op zijn
student schert-
in mijn vestzak
ten
oude me-
hun brieven te verzenden: wan-
i met het
hun brieven in een groote, goed
en laten die, als wind en getij
van
studentenfeestmaaltijd zei een
send: „Delbrück, kan ik wel
steken!"
Waarop deze antwoordde: „Dan zou
in je vestzak dan in je hoofd hebben.”
De Engelsche schilder Murray had eens op
een reis in Picardië, toen hij een schets wilde
maken, geen linnen meer bij zich en gebruikte
daarom een zakdoek om zijn indruk op vast te
leggen.
Het stuk werd later in Londen tentoongesteld
maakte daar toen grooten opgang. Een oude
maar
een
voor
riep ze
en
dame, die het zag, wilde het koopen,
toen Murray haar vertelde, dat het op
zakdoek was geschilderd, kwam de liefde
haar linnenkast in deze dame boven en
verschrikt uit:
„Op uw zakdoek? Maar dan hebt ge die voor
goed bedorven, want de verf gaat er nooit
meer uit!"
als brievenbesteller benuttend. Natuurlijk zijn
er op Ijsland altijd wel lieden, die naar deze
drijvende brievenbussen uitkijken.
Afgfzien van de brievenbussen op zee zijn
er ook op het vasteland nog wel zonderlinge
manieren om post te verzenden. In sommige
Amerikaansche steden Pasadena bijvoorbeeld
zijn cle brievenbussen vaak zóó vol, dat er
niets meer bij kan. In die gevallen leggen de
goed-vertrouwende bewoners hun brieven en
pakjes maar boven op de bus, in de vaste over-
Natuurlijk moest het hoofd der stad een rede
houden. Ze werd echter geschreven door zijn
secretaris, aan wien tevens de moeilijke rol van
souffleur werd toevertrouwd. Iets wat wel nood
zakelijk was, omdat de burgemeester niet al te
best kon lezen en bovendien erg bang was uit
gevallen, terwijl hem bovendien de tijd ontbrak
om de rede van buiten te leeren.
Toen het plechtige oogenblik gekomen was en
de koning zijn rijtuig verliet om de hulde der
vroede vaderen in ontvangst te nemen, was de
burgemeester direct van den weg.
„Majesteit," stamelde hij, en
verder.
Zijn secretaris wilde hem moed inspreken en
fluisterde: „Gedraag u toch als een man, waar
op de van zenuwen geen raad meer wetende
burgemeester verder ging: „Majesteit, gedraag
u toch als een man!”
en stad, waar men om de vier, vijf honderd
meter niet een brievenbus tegenkwam,
zou al gauw door de bewoners en vreem
delingen als hopeloos ouderwetsch worden uit-
gekreten. Zelfs waar er voldoende van deze
nuttige voorwerpen voorhanden zijn, wordt dit
nog niet steeds erkend, omdat er altijd men-
schen gevonden worden, die alleen tevreden
zijn, als ze een brievenbus vlak naast of over
hun deur hebben staan. Er zijn echter plaatsen
op de wereld, waar een brievenbus binnen een
behoorlijken afstand zooiets als een wonder zou
zijn!
Een van deze primitieve plaatsen is het eiland
Niuafou, dat den bijnaam „Blikken Bus-Eiland”
draagt. Het behoort tot de Tonga-groep, die in
de buurt van de Fiji-Eilanden ligt. Er wonen
slechts een paar duizend inlanders en een stuk
of zes blanken. Gewoonlijk is het voor de
schepen onmogelijk om een sloep met de mail
naar land te zenden, omdat het weer en de kust
het landen uiterst gevaarlijk maken. In derge
lijke omstandigheden behoeven de eilandbewo
ners, die natuurlijk uiterst nieuwsgierig naar
„post” zijn, niet van hun brieven en couranten
verstoken te blijven. De purser doet ze
blikken bus en „post” deze in zee, waarna
naar land drijft om door de bewoners met ge
juich op het droge te worden gehaald.
Het is deze verzending van de post
middel van een blikken bus, die het eiland zijn
bijnaam heeft bezorgd.
Er bestaat nog een andere methode om de
mail voor de Tonga-Eilanden af te leveren. De
brieven, die zelden veel in aantal zijn, worden
aan een vuurpijl gebonden en naar land
schoten. Deze manier van verzending is
ieder geval sneller en veiliger!
De bewoners van een groep
Zuiden van Ijsland passep een
thode toe om
neer zij wenschen te correspondeeren
eiland, doen ze 1z
gekurkte flesch en laten die, als wind en
gunstig zijn, door de zee naar de plaats
bestemming drijven, op deze wijze Neptunus
De bekende Pruisische minister van staat Del-
brück had gedurende zijn studententijd nogal
eens van zijn collega’s te lijden, omdat hij zoo
klein van gestalte was. Hij wist zijn kwelgeesten
echter steeds van repliek te dienen. Tijdens een
EEN ZONDERLINGE REDENAAR.
IjZ oning Jacob II uit het huis Stuart, de broer
en opvolger van Karel II van Engeland,
I bezocht eens de stad Southwold, waar de
gemeenteraad besloot hem plechtig en fees
telijk te ontvangen.
ver-
be-
Rydal bijvoorbeeld leggen hun pak-
in de brievenbus kunnen, liever in
naast, dan eenige fninuten te loopen
„Bent u gek!” viel de secretaris uit, die nu
óók zijn zelfbeheersching verloor en zich achter
den breeden rug van den burgemeester verborg.
„Bent u gek!” riep de burgemeester met stem
verheffing tegen den koning uit, zonder eigenlijk
te weten wat hij zei.
„Zot,” siste nu de secretaris, „ik zeg u, dat u
ons allemaal naar de maan zult helpen!"
En zonder zich ook maar een oogenblik te
bedenken ging de burgemeester tot den koning
verder: „Zot, ik zeg u, dat u ons allemaal naar
de maan zult helpen!"
Toen de koning deze laatste woorden hoorde,
was het ook met zijn zelfbeheersching gedaan.
Woedend keerde hij zich om, liet den ontdanen
burgemeester en zijn raadsleden staan, stapte in
zijn rijtuig en reed weg!
om weerstand te bieden aan
betere natuur.
Ditzelfde vertrouwen vindt men ook in
schillende kleinere Engelsche steden. De
woners van
jes, die niet
een nis er i
naar het postkantoor.
Een brievenbus, die zonder twijfel het wereld
record op haar naam zal hebben, wat betreft
het weinige gebruik, dat er van gemaakt werd,
is die waarin Roald Amundsen den zeventien
den December I9IÏ een brief voor koning
Haakon van Noorwegen postte. De bus werd
een maand later door captain Scott aan de
Zuidpool gelicht en hoewel hij zelf niet in staat
was hem te bezorgen, bereikte de brief toch
zijn bestemming.
Af en toe worden er op de postkantoren wel
eens „brieven" bezorgd, die men niet op de ge
wone wijze in de brievenbus kan werpen. Indien
wij zeggen, wat voor soort brieven dat zijn,
dan zal men dit wel begrijpen.
In December van het jaar 1928 werd bijv, 'n
baby van zeven maanden als een „gewoon post
pakket” met de luchtpost van Buenaventura
naar Quayaquil verzonden. Het kind had een
label om den arm, waarop behalve het afleve-
ringsadres stond: „Aan bederf onderhevig.
Spoedig afleveren a.u.b.” Toen het kind op de
plaats van bestemming was aangekomen, werd
het den gelukkigen vader overhandigd via het
gewone loketje!
Ook in Engeland worden menschelijke post
pakketten misschien spoedig iets heel gewoons.
Zij, die vreemd zijn in een stad, kunnen zich
nu naar ieder willekeurig adres per post laten
verzenden. Niet lang geleden drukten reeds de
Engelsche couranten een foto af van een heer
boven op een bus in Birmingham, die zich
onder de hoede van een telegrambesteller be
vond. Het menschelijke postpakket had een
halve crown aan het loket van het postkantoor
betaald en werd nu „gepost” naar een adres
vier kilometer verder!
