t
I I
Ra
'i,-
ff' H
vijf
„Heb jij
laten
ze
ik heb
de kogel trof hem
den persdienst
F men het
had
met
zich
I
I
een handenarbeid,
zij dan ook vaak in hun onderhoud voorzien.
hJ
Voor -het raam van een leegen coupé, waar
van de gordijntjes gezakt waren, was, toen het
schot viel, het verwrongen gezicht van Marco
Sarrassato zichtbaar geworden.
Hij had den coupé voor zich alleen laten re-
serveeren en er zich ruim een uur lang In ver
borgen gehouden
van
onder een hypnoti-
in de wachtende
er dus
wor-
Zuiden
„Ik geloof, dat ik me vergist
igheid den tijd,
een blauwen
bril werden beschermd, had hij diep een pet ge
trokken, terwijl hij zijn rechter hand in
een zak van zijn wijde jas had begraven. De
menigte stond als aan den grond genageld.’ Geen
agent durfde het wagen de hand op den schou
der van dezen man te leggen.Was hij officieel
niet nog de verloofde van de filmdiva?
Ria was in het eerst lichtelijk ontdaan achter
uit geweken. Maar onmiddellijk daarop had zij
zich hersteld en glimlachte
Louis? Hoe aardig van je, om even aan den
tre n te komen!"
Intusschen zat Louis Deleurs, een schatrijke
jonge Parijzenaar, bij zijn vriend, rechter Chau-
dron. Zijn met veelkleurige hotelétiketten be
plakte handkoffer stond naast zijn stoel.
Louis Deleurs haalde uit zijn portefeuille
rourantenknipsels, die hij zorgvuldig glad streek
en toen met een grijns om zijn lippen voorlas.
Rechter Chaudron luisterde aandachtig.
„Ik heb deze berichten toevallig ook gelezen,"
zei hij toen. „Weet jij misschien, wat ze te bé-
teekenen hebben?”
Louis Deleurs lachte geheimzinnig en zei:
„Ik heb deze berichten laten plaatsen!" En
hij keek zegevierend naar den rechter, die hem
verbaasd aanstaarde.
„Jij?" vroeg deze toen. „Heb jij ze lulv„
plaatsen? Waarom heb je dat gedaan? Wat
bedoel je er mee?"
„Niets minder dan dat ik dien mijnheer Marco
Sarrassato, die mij mijn Ria, waarmee ik zooals
je weet verloofd was, heeft afhèndig gemaakt,
den eersten April des middags om drie uur op
de Gare de Lyon zalneerschieten!"
„Je bent gek!" riep de réchter uit. „Menschen,
die hun gezond verstand hebben, die, zooals
wij dat noemen, toerekeningsvatbaar zijn, kon
digen niet van te voren aan, dat zij van plan
zijn een moord te begaan!”
„Dank je wel,” antwoordde Louis Deleurs
glimlachend, terwijl hij zijn koffer opnam. „Ik
ben blij, dat je dat zegt. Ik heb nu immers de
zekerheid, wegens ontoerekeningsvatbaarheid
aoor de jury te worden vrijgesproken!"
Niet in staat een woord te zeggen staarde de
rechter hem na, toen hij snel door dé deur ver
dween.
NEGERVROUWEN UH ZUIDOOST-AFRIKA bij het vlechten van matten,
waarin zij groote vaardigheid bezitten en waarmee
moordenaar liet zich niet zien. Doch evenmin
Marco Sarrassato
De berichten in de couranten hadden een tal
rijk publiek doen toestroomen, dat van het ver
trek getuige wilde zijn. Men hoopte op een sen-
sationeele filmopname, maar nergens vielen
camera-mannen of filmtoestellen te ontdekken.
Eén minuut voor het vastgestelde vertrek
den trein vormde zich als
schen dwang een opening
menigte
Eindelijk kwam hij
Langzaam, als had hij een eeuwi
liep hij. Over zijn oogen, die door
Toen men den eersten April Louis Deleurs in
lerzekerde bewaring wilde stellen rechter
Chaudron had dezen maatregel aan de recher
che voorgesteld, daar hij den jongeman vol
doende kende om te weten, dat deze zijn voor
nemen stellig ten uitvoer zou brengen, indien
men er hem de gelegenheid toe liet was deze
in heel Parijs nergens te vinden.
Des middags was het gansche perron van de
Gare de Lyon met politie-beambten in civiel als
bezaaid. Ria was er reeds lang, maar een
het bericht afkomstig was van
van de Parijsche filmmaatschappij. Of
J misschien moest tegenspreken?
„Neen!" schreeuwde Marco, want hij
Ria op zijn woord van eer beloofd, tegelijk
haar te vertrekken. In Rome zouden zij
immers officieel verloyen?
„Heb jij na die berichten over ,den moord die
berichten over jullie vertrek in de courant laten
zetten?” vroeg Louis.
„Natuurlijk,” lachte Ria. „Ik heb de betuigin
gen van liefde van dezen Italiaan nooit heele-
maal au serieux genomenDe berichten waren
bedoeld om zijn moed en zijn liefde voor mij
op de proef te stellen. Ha, hij is niet gekomen!
Hij durfde niet en liet mij alleen mijn noodlot
tegemoet gaanZe lachte spottend.
Louis Deleurs keek haar lang en doordringend
aan. Ria’s blikken werden onrustig.
„Wil jij nu met me mee naar het
gaan?" vroeg ze.
heb.
„Juist,” zei hij. „Je hebt je vergist, en
er op gerekend met je mee te gaan! Mijn kof
fers zijn reeds naar Rome onderweg!
„Maar als. als Marco 'Sarrassato nu eens ge
komen was?” vroeg ze snel.
„Laten we daar niet over spreken!”
„Dan zou hij méér moed hebben betoond dan
jij,’ viel ze uit, in een aanval van vrouwelijke
onlogica. „En wat zou jij dan gedaan hebben?"
Heimelijk liet hij haar de revolver zien, die
hij in zijn hand in den zak van zijn jas had ge
houden.
Bliksemsnel greep Ria er naar. Haar oogen
schoten vuur en een kreet van afschuw kwam
over haar lippen. „Had je hem dus als een
hond neergeschoten!” riep ze uit. „Ellendige
lafaard.
Ze stiet hem van zich af.
Louis Deleurs wankelde beduusd achteruit.
Bij zijn poging, het wapen uit de hand van Ria
te wringen ging dit af en
midden in de borst
„Wees niet bang!” stamelde hij, toen Ria
ontzet achteruit week. „Mijn vriend rechter
Chaudron laat je zeggen, dat een vooraf aan-
gekondigde moord alleen maar door een krank
zinnige bedreven kan worden. Je kunt
van opaan, door de jury vrijgesproken te
denIk wensch je reeds nu geluk met deze
nieuwe reclame....”
Een dun bloedstraaltje sijpelde tusschen zijn
stijf opeengeklemde lippen door. Toen strekte
zijn lichaam zich
V
EEN ESKIMO-JAGER MET ZIJN BUIT: een zeehond en een walrus, van welke laatste men
juist den kop met de lange tanden (rechts op de foto) boven het ijs ziet te voorschijn komen.
7 -
